Πειραιάς-Γερολιμένας: " ......Ταξίδι από τα παλιά"!!

 

   Ώρα 6.30 πρωΐ-πρωΐ στο πρακτορείο του Πειραιά , εκεί  δίπλα-μεσοτοιχία- με τον Άγιο Σπυρίδωνα στο λιμάνι. Υπεραστική διαδρομή Πειραιάς-Γερολιμένας.

Οχλαγωγία μεγάλη με κόσμο να πηγαινοέρχεται!! Άλλος να κόψει εισιτήριο , άλλος να δώσει τα πράγματα στον οδηγό του λεωφορείου ώστε να τα τοποθετήσει στις αποθήκες του, και κάποιος άλλος υπάλληλος-αχθοφόρος  επάνω στην οροφή στην σκάρα, προκειμένου φορτώσει και τακτοποιήσει τα πιο μεγάλα δέματα των επιβατών. Όλοι τους γραφικοί: Οι γριές με τα τσεμπέρια , οι γέροντες με τις τραγιάσκες  , εμείς οι νέοι με κοντοπαντέλονα, και οι υπάλληλοι , οδηγός και αχθοφόρος ,με εκείνα τα υπηρεσιακά   γκρι ρούχα, πουκάμισο, πάντα ξεκούμπωτο μπροστά στο στήθος  , παντελόνι με πιέτα  φορώντας πάντα  το χαρακτηριστικό καπέλο τους.

Ώρα 7.00 και το ταξίδι ξεκινούσε !! Ο οδηγός, λίγο παχύς , κοκκινωπός με το μουστάκι του περιποιημένο, στριφογύριζε το τεράστιο τιμόνι δεξιά και αριστερά, οι γυναίκες επιδίδονται σε πρωϊνό κουτσομπολιό με αυτή την χαρακτηριστική μανιάτικη προφορά , οι άντρες βλοσυροί διαβάζοντας κάποια πρωινή εφημερίδα και εμείς οι νεότεροι,  ανέμελοι, να τους χαζεύουμε όλους -κοροϊδεύοντας ίσως και μερικούς-  συνθέταμε,  όλοι μαζί, μια προσωρινή παρέα στο μεγάλο ταξίδι που μας περίμενε..!!

Τα πρώτα χαμόγελα μας κόπηκαν , όταν το λεωφορείο περνούσε τις πρώτες στροφές της Κακιάς Σκάλας!! Ο μικρός διπλός δρόμος σε συνδυασμό με τον γκρεμό που έβγαζε στην... θάλασσα ,μας αναστάτωσε!! Οι γυναίκες πλέον δεν είχαν όρεξη για κουβεντολόι, καθώς η ανάσα τους πολλές φορές κόβονταν βλέποντας τον οδηγό να αγκομαχεί γυρίζοντας το τιμόνι  δεξιά και αριστερά, περνώντας  μια- μια τις απότομες στροφές. Οι άντρες σαφώς πιο ψύχραιμοι . έτσι έδειχναν , κοιτούσαν και εκείνοι με την σειρά τους μια έξω από το παράθυρο και μια μέσα σαν έτοιμοι να αντιδράσουν σε κάθε πρόβλημα !! (Ποτέ δεν δόθηκε μια πειστική εξήγηση αν ήταν επειδή ήθελαν να αντιδράσουν όντως σε κάθε πρόβλημα ή από τον... φόβο τους που δεν ήθελαν να φανεί στους υπόλοιπους!!)

Η πρώτη στάση μας ήταν στην πόλη της Κορίνθου , αφού πρώτα θαυμάζαμε -κάθε φορά που περνούσαμε- τον Ισθμό της.

Ο σταθμάρχης κι αυτός με τα χαρακτηριστικά γκρι ρούχα ,πάνω-κάτω, και πάντα με το χαρακτηριστικό  καπέλο του, θυμωμένα, προέτρεπε τους επιβάτες να συντομεύουν με τις αποσκευές τους προκειμένου να ξεκινήσει το λεωφορείο. Πάντα εμείς οι νεότεροι είχαμε έναν φόβο προς τους σταθμάρχες. Η υπηρεσιακή  ενδυμασία τους , το παγωμένο βλέμμα και η χαρακτηριστική σφυρίχτρα τους ,μας παρέπεμπε σε αστυνομικούς παλαιάς σχολής , που όσο και να πεις  έναν δισταγμό ή μια αίσθηση φόβου, έστω μικρή , μας  διακατείχε!!

Η διαδρομή μας μέχρι το Άργος ήταν υπέροχη! Χωρίς επικίνδυνες στροφές, περνώντας όμορφα χωριά, όπως τα Δερβενάκια, όπου στα στενά τους δέσποζε το άγαλμα του Κολοκοτρώνη θυμίζοντας μας την νίκη του επί του Δράμαλη τα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης , την Νεμέα εκεί που διάφοροι έμποροι στημένοι στον δρόμο πουλούσαν στα διερχόμενα αυτοκίνητα τα φημισμένα κρασιά τους , το Φίχτι  το Κουτσοπόδι κ.α . Η ατμόσφαιρα στο λεωφορείο ήταν ευχάριστη με το κουβεντολόι στα ύψη από τους γνώστες της περιοχής, που όλο κάτι είχαν να πουν για το κάθε χωριό!!

Η στάση στο Άργος πάντα ήταν σύντομη!! Η σφυρίχτρα ενός ακόμη σταθμάρχη, μας προέτρεπε να συνεχίσουμε το ταξίδι και εμείς χαζεύοντας το κάστρο του, αποχαιρετούσαμε σιγά-σιγά και το Άργος.

Περνώντας το γραφικό χωριό Μύλοι , όπου η μυρωδιά ,από την τσίκνα που βγάζουν τα σουβλάκια, όταν ψήνονται, μας έσπαγε την μύτη, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τον Αχλαδόκαμπο. 

Το λεωφορείο άρχισε να ζορίζεται. Οι μαύροι καπνοί από την εξάτμιση γίνονταν ορατοί και σε εμάς, τους επιβάτες. Ο οδηγός πλέον με τα μάτια ορθάνοιχτα  και με την αγωνία στο πρόσωπο του να γίνεται αντιληπτή  ,στέναζε γυρίζοντας το τιμόνι πέρα δώθε από τις στροφές του κωλοσούρτη. Εμείς, οι επιβάτες νέοι και γέροι σιωπηλοί και λίγο υποψιασμένοι, πλέον κοιτάζαμε από το παράθυρο τους απότομους γκρεμούς από την μια, και την προσπάθεια του δύσμοιρου  οδηγού από την άλλη ,να περάσει αυτές τις καταραμένες στροφές ώσπου να φτάσουμε στην κορυφή. Η μόνη μας ευχαρίστηση μας ήταν, το μεγαλείο  του απέραντου γαλάζιου του Αργολικού κόλπου που απλώνονταν στη θέα μας από ψηλά και που όσο ανεβαίναμε κι αυτός χανόνταν!!

Οι στιγμές μέχρι να περάσουν οι τεράστιες στροφές, που θύμιζαν το φίδι όταν κουλουριάζεται κάνοντας τεράστιους κύκλους γύρω από τον εαυτό του, ήταν ατελείωτες και αγχωτικές. Τα λάστιχα του λεωφορείου πολλές φορές πατούσαν την άκρη του δρόμου χιλιοστά από την έναρξη του γκρεμού. Ο οδηγός προσπαθούσε μέσα στην αγωνία του να ανταποκριθεί στις δύσκολες συνθήκες .Πολλές φορές ο ιδρώτας που έσταζε  στο πρόσωπο του,, λόγω της  έντασης, της νευρικότητας και της αγωνίας, μας επηρέαζε κι εμάς αφού καταλαβαίναμε τι περνούσε εκείνα τα λεπτά της ώρας . Σιωπή  παντού!! Που όρεξη για κουβέντες πλέον ; Στα πρόσωπα όλων κυριαρχούσε η αγωνία και η προσμονή να φύγουν αυτές οι δύσκολες στιγμές. Θέλαμε όλοι να περάσουμε αυτό το κομμάτι του ταξιδιού μας που ήταν το δυσκολότερο. Σε κάθε στροφή αισθανόμασταν την καρδιά μας να φτερουγίζει. Με τα μάτια ορθάνοιχτα και το πρόσωπο μας παγωμένο μετρούσαμε την κάθε σπιθαμή του δρόμου που πατούσαν οι ρόδες του λεωφορείου. Το λεωφορείο πάλλονταν πέρα δώθε , αγκομαχώντας σε κάθε του κίνηση , προσδοκώντας  κι αυτό με την σειρά του την δική του λύτρωση!!

Ένα επιφώνημα ανακούφισης βγήκε από τα χείλη όλων φτάνοντας στο ψηλότερο σημείο του βουνού, που το αντιλαμβάνεται κάποιος  από την χαρακτηριστική  πολεμίστρα υπόλειμμα της Γερμανικής Κατοχής το γνωστό "Πολυβολείο". Ο κατήφορος φάνταζε πιο εύκολος. Τα γκρεμνά χαμήλωναν, και ένας υπέροχος γόνιμος κάμπος ,αυτός του Αρκαδικού, απλώνονταν μπροστά μας υπενθυμίζοντας ότι φτάνουμε στην Τρίπολη.

Σιγά-σιγά αναθαρρέψαμε όλοι καθώς τα δύσκολα μάλλον είχαν περάσει!! Στην Τρίπολη συνήθως έφτιαχνε η διάθεση μας διότι κοντοζυγώναμε στον Νομό του προορισμού μας, αυτόν του Νομού Λακωνίας!!

Πριν όμως περάσουμε τα "σύνορα" και μπούμε και τυπικά στον Νομό μας, η στάση στην "Χρίσταινα" αποτελούσε την όαση μας στο δύσκολο αυτό ταξίδι! Με την φράση " 10 λεπτά στάση" του οδηγού, όλοι μας και πρώτος αυτός, τρέχαμε να πιάσουμε τραπέζι ώστε να γευτούμε όσο πιο σύντομα μπορούσαμε τα υπέροχα σουβλάκια της Χρίσταινας!! Ποιός δεν αναπολεί εκείνες τις όμορφες  στιγμές στο μικρό γραφικό κεραμοσκέπαστο  μαγαζάκι; Σε αυτό το τόσο δα μαγαζάκι πάντα η διάθεση μας ως δια μαγείας ανέβαινε στα 'ύψη!! Έχοντας αφήσει τις τρομακτικές  στροφές του κωλοσούρτη, η στάση μας εδώ στην "Χρισταινα" αποτελούσε την δική μας  λύτρωση!! Από εδώ και πέρα όλα μας φαίνονταν όμορφα, το ταξίδι μας έπαιρνε πλέον άλλη τροπή!! Όλα μέσα μας άλλαζαν! Κέφι, ζωντάνια, διάθεση!! Πίνοντας λίγο από το τρεχούμενο δροσερό νερό της γραφικής πέτρινης πηγής ,απέναντι από το μαγαζάκι της Χρίσταινας, ανεβαίναμε, περίπου ευτυχισμένοι, στο λεωφορείο. Πλέον όλα γύρω μας ήταν αισιόδοξα!

Φαγωμένοι όλοι πλέον  το κουβεντολόι έδινε και έπαιρνε! Αναλύσεις επί αναλύσεων για όλα τα θέματα της επικαιρότητας. Κάποια ελαφριά μουσική ακούγονταν από το ραδιόφωνο του λεωφορείου κάνοντας "χαλάστρα" στα ακούσματα της αγκομαχούσας μηχανής του. Κάποιες λίγες και όχι πλέον επικίνδυνες στροφές και ντουγρού  για Σπάρτη. 

Χιονισμένος Ταΰγετος. Φωτό Γιάννης Βουρλίτης 

Το αντάμωμα με τον Ταΰγετο που ορθώνονταν  μπροστά στο παρμπρίζ του λεωφορείου ήταν η απόλυτη απόλαυση για όλους μας, που όντας κουρασμένοι από το πολύωρο ταξίδι την είχαμε ανάγκη. Ο επιβλητικός Ταΰγετος πάντα συνεπαίρνει όποιον τον αντικρίζει ή περπατάει επάνω του. Το βουνό αυτό με τα 29 μοναδικά, σε όλο τον κόσμο ,βότανα του εκτός από την ιστορία του και όσα ποιήματα έχουν αφιερωθεί στην μεγαλοσύνη του, αποτελεί κι ένα από τα ομορφότερα βουνά της πατρίδας μας,

Μετά τα χωριό Βουτιάνοι και Κοκκινόραχη η άφιξη στην Σπάρτη ήταν γεγονός. Το άγαλμα του Λεωνίδα στην κεντρική της πλατεία απλά μας θύμιζε ότι αυτή η πόλη ιστορικά έχει πολλά να μας διηγηθεί!! 

Η διάθεση όλων πλέον έχει αλλάξει αισθητά. Το πρόσωπο του οδηγού ήρεμο πλέον, έχοντας περάσει τα δύσκολα , μας ήταν πιο προσιτό από το ξεκίνημα του ταξιδιού μας. Απλός, με ένα φωτεινό χαμόγελο και λιγομίλητος, μας ενέπνεε πλέον σιγουριά έχοντας περάσει ώρες εξαρτημένοι όλοι από τον τρόπο οδήγησης του .

Στην πλατεία του Γυθείου, αφού αφήσαμε στο διάβα μας από την Σπάρτη , χωριά όπως οι Αμύκλες , το στρατόπεδο οι Αιγιές κ.α η στάση του λεωφορείου- επιβεβλημένη έτσι κι αλλιώς από το ΚΤΕΛ- για εμάς τους επιβάτες ήταν μια υπέροχη στιγμή του ταξιδιού μας. Ο θαυμασμός για το υπέροχο Γύθειο δεν ξεφτίζει ποτέ, όσες φορές και να το επισκεπτόμαστε!  Η αμφιθεατρική του εικόνα , η αρχιτεκτονική της πόλης με τα νεοκλασικά κτίρια αλλά και το απόλυτο σμίξιμο βουνού και θάλασσας στην δυτική πλευρά του Λακωνικού κόλπου εντυπωσιάζει πάντα. Το δε νησάκι Κρανάη, όπου ο Πάρις έκλεψε την Ωραία Ελένη απλά δένει αρμονικά με  το παραμυθένιο σκηνικό  που "προβάλλεται" στο πανέμορφο  Γύθειο.

Γεμάτοι σακουλάκια με λούπινα οι περισσότεροι των επιβατών, φτάσαμε στην ιστορική Αρεόπολη. Εκεί χώριζαν οι δρόμοι μας με πολλούς συνεπιβάτες  καθώς έπαιρναν το άλλο λεωφορείο που τους οδηγούσε στα χωριά  που βρίσκονταν στο ανατολικό κομμάτι της Μάνης. Εμείς συνεχίζαμε την διαδρομή προς τον Γερολιμένα. Οι στάσεις που έκανε το λεωφορείο σε οικισμούς όπως ο Πύργος Διρού, η Καφιώνα, η Γαρδενίτσα , η Κοίτα κ.α αφήνοντας επιβάτες που έφταναν στον δικό τους προορισμό , μας ωθούσαν να καταλάβουμε ότι το ταξίδι έφτανε στο τέρμα του. Ο Γερολιμένας , τόπος προορισμού μας δεν ήταν πλέον μακριά!

 Εκεί ,στον Γερολιμένα ,δίπλα από το ξενοδοχείο του  'Ακροταιναρίτη ", το λεωφορείο θα σβήσει την μηχανή του, οι λιγοστοί επιβάτες θα κατέβουν για να πάρουν τον δρόμο προς τα χωριά τους, αφήνοντας τον ταλαιπωρημένο οδηγό να ξεκουραστεί ώστε να είναι έτοιμος για το  αυριανό ταξίδι της επιστροφής, κι εγώ παίρνοντας το ταξί του Μήτσου του Κουράκου πηγαίνοντας στον δικό μου προορισμό ,σκέφτομαι ότι θα έρθει μια μέρα, πολλά χρόνια μετά, να αναπολώ...

          Να αναπολώ και να νοσταλγώ , τις στιγμές από την νιότη μου  , τις  στιγμές από μια άλλη Ελλάδα  , όταν ακόμα και με  δύσκολες συνθήκες , χωρίς την σημερινή τεχνολογική εξέλιξη , χωρίς τις μεγάλες λεωφόρους , τα καταφέρναμε και τότε μια χαρά και ίσως με λίγο παραπάνω ρομαντισμό και σίγουρα με περισσότερη  αγάπη για τον τόπο μας!!!

Όμορφη Μάνη

Προβολές