Στη Μάνη, όπου η πέτρα σμίγει με τη θάλασσα και ο άνεμος σφυρίζει σαν αρχαία μελωδία, οι στέρνες ήταν οι σιωπηλοί φύλακες της ζωής. Θυμάμαι τις ιστορίες της γιαγιάς, τα λόγια της σκαλισμένα στη μνήμη μου σαν τα σημάδια του χρόνου πάνω στα βράχια.
Φαντάσου μια στέρνα, βαθιά σκαμμένη στην καρδιά της γης, ένα σκοτεινό στόμιο που οδηγεί σε ένα υπόγειο βασίλειο νερού. Οι πέτρες που την περιβάλλουν, γυαλισμένες από τα χρόνια και την υγρασία, λάμπουν αμυδρά στο φως του φεγγαριού. Η μυρωδιά της υγρασίας, της πέτρας και του φρέσκου νερού γεμίζει τα ρουθούνια σου, μια μυρωδιά που σου θυμίζει την ίδια τη ζωή.
 |
| Σίγκλος |
Κάθε φορά που έβρεχε, οι Μανιάτες έτρεχαν να ελέγξουν τις στέρνες τους, σαν να έλεγχαν την καρδιά του ίδιου τους του σπιτιού. Ο «σίγκλος», ο μεταλλικός κουβάς δεμένος σε ένα χοντρό σχοινί, βυθιζόταν στο σκοτάδι, φέρνοντας πίσω το πολύτιμο νερό. Η αίσθηση του βρεγμένου σχοινιού στα χέρια σου, η δροσιά του νερού που αναδύεται από το βάθος, είναι μια αίσθηση που δεν ξεχνιέται.
Τα παιδιά, με τα μικρά τους χεράκια, κουβαλούσαν τους κουβάδες από τη στέρνα στο σπίτι, σαν μικροί ήρωες που φέρνουν το νερό της ζωής. Η αίσθηση του βάρους του κουβά, η προσπάθεια να μην χυθεί ούτε μια σταγόνα, είναι μια εμπειρία που σε διδάσκει την αξία του νερού.
Στο σπίτι, οι πιθάρες περίμεναν, έτοιμες να δεχτούν το πολύτιμο φορτίο. Η γιαγιά, με τα σοφά της χέρια, μοίραζε το νερό, σαν να μοίραζε την ίδια τη ζωή. Η αίσθηση του δροσερού νερού που γλιστράει στον λαιμό σου, η γεύση του, καθαρή και αγνή, είναι μια γεύση που δεν συγκρίνεται με τίποτα.
Οι στέρνες, με τις ιστορίες τους και τις αναμνήσεις τους, παραμένουν ένα κομμάτι της Μάνης, ένα κομμάτι της ψυχής της. Είναι η σιωπηλή μαρτυρία μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που οι άνθρωποι ήταν δεμένοι με τη γη και το νερό, σαν ένα.
Όμορφη Μάνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου