Το Λιμένι, κάτω από την Αρεόπολη, στο μακρύ κόλπο του Οιτύλου( Βοιτύλου), ήταν το ένα από τα δύο λιμάνια της Μέσα Μάνης. Αλλά η συγκοινωνία του με τη νότια άκρη της Μάνης κοβόταν παλαιότερα από την έλλειψη δρόμων.Έτσι τα λιμάνια που απομένανε στη περιοχή αυτή ήταν το Μέζαπο κι ο Γερολιμένας.Και τα δυο όμως αυτά λιμάνια ήταν επικίνδυνα από την κακοκαιρία.Τότε τα πλοία έπρεπε να φορτώνονται και να ξεφορτώνονται όπως μπορούσαν στο μικρό ερημωμένο όρμο του Πόρτο Κάγιο, ακριβώς πέρα από το διάσελο του Ταϋγέτου.
Σκλαβοπάζαρο
Η μοναδική χρησιμότητα των όρμων αυτών, ήταν να προσφέρουν καταφύγιο , όταν ο καιρός ήταν καλός στα Μανιάτικα πειρατικά.
Το σκλαβοπάζαρο ήταν ένα από τα μεγάλα κίνητρα της πειρατείας στην ανατολική Μεσόγειο. Η ζήτηση των σκλάβων άρχισε τον καιρό των Μαμελούκων Σουλτάνων της Αιγύπτου.Κάθε χρόνο χρησιμοποιούσαν εκατοντάδες χιλιάδες σκλάβους στα χαρέμια, σαν υπηρέτες στα σπίτια κι ακόμα σαν στρατιώτες, μια και οι Αιγύπτιοι ήταν κακοί πολεμιστές.Τους Σουλτάνους μιμήθηκαν γρήγορα όλοι οι Μωαμεθανοί δυνάστες από την Ισπανία μέχρι την Καύκασο και τις δυτικές ακτές των Ινδιών.Η Βενετιά και η Γένοβα ήταν οι μεγάλοι έμποροι σκλάβων της Ανατολής.
Όταν η Καλλίπολη κι η Ανδριανούπολη έπεσαν στα χέρια των Τούρκων , οι Έλληνες καταπιάστηκαν με το εμπόριο των σκλάβων και έστελναν με τα πλοία πολλούς χριστιανούς αιχμαλώτους για πούλημα στην Αίγυπτο.
Οι Μανιάτες κούρσευαν τα νησιά και τα τούρκικα χωριά, μάζευαν αιχμαλώτους-ειδικεύοντουσαν στους Τούρκους και τους Καθολικούς Φραγκολεβαντινούς των Κυκλάδων-και τους πουλούσαν στους Βενετσιάνους εμπόρους της Μεθώνης και της Κορώνης.
Όταν μπήκαν σ ΄ενέργεια οι βενετσιάνικες γαλέρες σκλάβων , οι Μανιάτες που βρίσκονταν σε αντιδικία προσπαθούσαν να στήνουν ενέδρες και να πιάνουν ο ένας τον άλλο ή τις γυναίκες των εχθρών τους , για να τις πουλούν σκλάβες (ένας εύκολος τρόπος για να πατούν τη γειτονιά, είναι να βγάλουν από τη μέση τον εκδικητή και να κερδίσουν ένα τίμιο γρόσι).
Τα πλοία των Μανιατών έστηναν ενέδρες για Τουρκικά και Βενετσιάνικα κονβόγια ανάμεσα στην Κρήτη και τον Κάβο Ματαπά, και , όντας πολύ μικρά για να επιτεθούν στο σωρό, ορμούσαν πάνω σε βραδυκίνητα και παραπλανημένα.Έπεφταν δίπλα τους για ρεσάλτο ή τ΄ανάγκαζαν να πέσουν στα βράχια.Συχνά ήταν συνεννοημένοι με τους νησιώτες καπεταναίους, ιδιαίτερα με τους Κεφαλλονίτες. Ταξιδιώτες έχουν περιγράψει τις μεγάλες σπηλιές της Μάνης που ήταν γεμάτες με διάφορα λάφυρα:τουφέκια, γιαταγάνια, σπαθιά, σαρίκια, αποθέματα από βράκες, κεντημένα γιλέκα, μαλακά φέσια και φαρδιές φούστες και στολισμένα με γούνες χρυσοδαντελωτά σιγγούνια για τις γυναίκες.
Κανενός είδους πειρατική επιχείρηση δεν ήταν ολοκληρωμένη δίχως έναν παπά. Ευλογούσε την εκστρατεία στο ξεκίνημα της και παρακαλούσε να κάνει καλό καιρό στα πλοία των δικών του και κακό καιρό στα εχθρικά καράβια ενώ «μεσολαβούσε» για τις ψυχές των συντρόφων που θα έπεφταν στη μάχη.Συγχωρούσε τις αμαρτίες του πληρώματος και φρόντιζε ώστε το μερίδιο απ΄τα λάφυρα, συχνά υγρό από αίμα, να κρεμαστεί δίπλα στις εικόνες του μεσοκάταρτου σαν αφιερωτική προσφορά.
Αν περνούσαν πάνω από οκτώ ημέρες δίχως να συναντήσουν λεία στο δρόμο τους, έκανε μια λιτανεία πάνω στο κατάστρωμα, κι όταν φαίνονταν ένα θύμα ίσιωνε ένα καριοφίλι πάνω από το θωράκιο μαζί με τ΄άλλα κι ενώνονταν με την ομάδα του ρεσάλτου, με χατζάρια και γιαταγάνια.
Έπειτα από την παρακμή της πειρατείας η Μέσα Μάνη εφοδιάζονταν από τους γυρολόγους, που έρχονταν απ΄όλη την Ελλάδα, με καραβάνια γαϊδουριών και πήγαιναν απ΄το ένα βουνήσιο χωριουδάκι στ΄άλλο με μεγάλα δέματα από διάφορες πραμάτιες.
Οι γυρολόγοι , με τη σειρά τους, άρχιζαν να σπανίζουν κι αυτοί όταν χτίστηκε η προβλήτα του Γερολιμένα.
0 Σχόλια