Μάνη: "Η Τελευταία μεγάλη βεντέτα των Καουριάνων- Κουρικιάνων"!!!

  

Πύργος στην Κοίτα

   Το λυκόφως, αυτή η περίεργη εικόνα που σχηματίζεται την ώρα που συναντιούνται η μέρα με την νύχτα και που στα μάτια μας δημιουργείται μια παράξενη θολούρα , έκανε την εμφάνιση του κι ενώ βρισκόμασταν στην  αποσκιερή Μέσα Μάνη στο ύψος κάποιου χωριού που λέγονταν Γαρδενίτσα. Ένα μικρό γραφικό μαγαζάκι με διάσπαρτα τραπεζάκια εδώ κι εκεί , που στολίζονταν γύρω-γύρω από όμορφες ασπρισμένες γλάστρες με διάφορα φυτά , μας

προκαλούσε και μας προσκαλούσε να κάτσουμε να ξαποστάσουμε. Κάποιες εκατοντάδες μέτρα δυτικά μας, φαίνονταν η θάλασσα του μεσσηνιακού  με ένα παράξενο κόλπίσκο εξείχε και που το σχήμα του έμοιαζε με ένα πελώριο τηγάνι.Ανατολικά μας παρατηρήσαμε ότι μας ακουμπούσε μια τεράστια πλαγιά ενός απότομου γυμνού βουνού έτσι που  νιώθαμε ότι παρακολουθούσε  κάθε μας κίνηση!

Δυο τρεις παρέες κάθονταν στο εξώστη του καταστήματος , μια όμορφα περιποιημένη βεράντα χαμηλά φωτισμένη και τσούγκριζαν τα ποτήρια τους. Ένας γέροντας ,με μια  κομψή γενειάδα , μελαμψός  με αριστοκρατικό ύφος , κάθονταν ήσυχα με το βλέμμα του προς το σκοτεινό πλέον πέλαγος.

Αφού παραγγείλαμε στον ιδιοκτήτη του καταστήματος , τον κύριο Γιάννη Κοκκοράκη, όπως μάθαμε το όνομα του μετά , πίνοντας ένα τσίπουρο χαζεύαμε προς το σκοτάδι, που διακόπτονταν από τα φώτα που φώτιζαν διάφορους μικρούς οικισμούς.

- "Δεν είστε από δω;" , έσπασε την μονοτονία η βαριά φωνή του γέροντα που , είναι αλήθεια, μας χάζευε ώρα!

 -"Όχι επισκέπτες του όμορφου τόπου σας είμαστε" , του απαντήσαμε σχεδόν αμέσως, για να συνεχίσουμε, "μας κάνει εντύπωση ο ξερότοπος και οι μεγάλοι πύργοι που φανταζόμαστε θα έχουν τεράστια ιστορία ", ολοκληρώσαμε την φράση μας προκαλώντας έντεχνα μια κουβέντα μαζί του!!

- "Αχ η Μάνη θα είχε ακόμα μεγαλύτερη εξέλιξη , αν δεν στοιχειώνονταν από τις δίχως τέλος εγχώριες διαμάχες", μας ανέφερε με έναν αναστεναγμό θλίψης για όσα έχουν συμβεί σε αυτό τον τόπο!!

Σαν μαθητούδια τον κοιτούσαμε με αγωνία και με έκπληξη δείχνοντας του πως θέλαμε όσο τίποτε άλλο να ξεκινήσει την διήγηση  ώστε να μάθουμε ότι μπορούμε περισσότερο για αυτόν τον τόπο!!

Εκείνος καταλαβαίνοντας την αγωνία μας, αφού άναψε ένα τσιγάρο και χαϊδεύοντας την γενειάδα του άρχισε να μας διηγείται:

" Η Μάνη στα βάθη του προηγούμενου αιώνα ταλανίστηκε από εγχώριες διαμάχες. Οι κάτοικοι της ήταν χωρισμένοι σε ισχυρούς Νικλιάνους και αδυνάτους Αχαμνόμερους. Ένα από τα χωριά όπου υπερίσχυαν οι Νικλιάνοι ήταν και το χωριό δίπλα μας η Κοίτα. Θεωρούνταν άνδρο τους.Οι ψηλοί πύργοι που έκτιζαν είχαν αρχικά στόχο να αποτελούν οχυρά προκειμένου να αντιμετωπίζουν τους ακόμα και εγχώριους εχθρούς τους. Η έλλειψη σχολείων μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα στη Μάνη , άφησαν αυτό το σκληρό λαό χωρίς παιδεία και μόρφωση. Την δύναμη τους την διέκρινες από το ύψος των Πύργων. Όσο πιο ψηλός πύργος κτίζονταν τόσο περισσότερο ισχυρή οικογένεια έμενε σε αυτόν. Για να καταλάβετε όποιος ανίσχυρος (Αχαμνόμερος) έκτιζε πιο ψηλό πύργο, έρχονταν οι Νικλιάνοι και του ζητούσαν επιτακτικά να τον χαμηλώσει. Αν αυτό δεν γίνονταν τότε οι διαφορές λύνονταν με τα πιστόλια!!! Οι διαμάχες ήταν τρόπος ζωής για τους παλαιούς Μανιάτες..!!"

Κοίτα

Τα λεγόμενα του γέροντα μας εξέπληξαν! Είναι αλήθεια, ότι αν εξαιρέσουμε την Κρήτη που και για εκείνο τον τόπο ακούγονται διάφορες τέτοιες ιστορίες , νομίζουμε πως πουθενά στην Ελλάδα δεν συνέβαινε αυτό. Αναρωτηθήκαμε όλοι πως είναι δυνατόν; Μια περιοχή άγονη, άνυδρη, που μέλημα όλων θα έπρεπε να είναι η καλλιέργεια της και να βρεθούν  τρόποι πολλαπλασιασμού της, οι κάτοικοι της να λύνουν ανόητες διαφορές σκοτώνοντας μάλιστα ο ένας τον άλλον!!!

Φωνάξαμε τον κυρ Γιάννη , τον ιδιοκτήτη να φέρει στον γέροντα μια κούπα κρασί με μεζέ. Η νύχτα είχε απλωθεί για τα καλά. Ένα  αεράκι ερχόμενο από τον βορρά μας χάϊδευε απαλά δροσίζοντας μας.Μια από τις παρέες έφευγε και μας χαιρετούσε όλους σαν να γνωριζόμασταν από καιρό. Το σκούξιμο μιας κουκουβάγιας διέκοπτε την απόλυτη σιωπή!! Δεν θα αργούσε η ώρα, σύμφωνα με τον κυρ Γιάννη, να άρχιζαν το ουρλιαχτό  και τα τσακάλια, τα οποία γυρίζουν  τη νύχτα έως το ξημέρωμα σε όλη την περιοχή για να βρουν την τροφή τους. 

 Ο πρωθυπουργός Κουμουνδούρος ( Μανιάτης ο ίδιος , κι απόγονος Μπέη) έστειλε δύναμη χωροφυλακής για να πολιορκήσει τους Καουριάνους , που θεωρήθηκαν ως επιτιθέμενοι . Η χωροφυλακή νικήθηκε με βαριές απώλειες και μιλούσε με σεβασμό γι αυτούς τους ανθρώπους του σιδήρου και του αίματος. Νικήθηκαν τελικά , από μια πολιορκητική δύναμη από τετρακόσιους τακτικούς στρατιώτες και πυροβολικό κι αναγκάστηκαν να παραδοθούν. Τους μεταχειρίστηκαν , παρ όλα αυτά , ευγενικά κι αυτός ήταν ο τελευταίος μεγάλος ανταγωνισμός των Νικλιάνων. Οι αιώνες αναρχίας πήραν τέλος.

Ο γέροντας έκατσε πια κοντά μας τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας θέλοντας να μας ευχαριστήσει για το κέρασμα. Αφού τελείωσαν τα τελετουργικά η συνέχεια της διήγησης  φάνταζε πιο επιτακτική από ποτέ κι εκείνος βέβαια δεν άφησε την ευκαιρία:

"Με την πάροδο του χρόνου, οι βεντέτες και οι εγχώριοι πόλεμοι άρχισαν να φθίνουν. Αιτίες ήταν πολλές, μια από αυτές ήταν η έλευση του Καποδίστρια ο οποίος θέλησε να συμβιβάσει τα πράγματα εδώ. Οι συγκοινωνίες βελτιώθηκαν , οι μεταναστεύσεις Μανιατών για εύρεση καλύτερων οικονομικών πόρων στην πόλη, άρχισαν να πυκνώνουν κι έτσι ο τρόπος ζωής άλλαζε για τους Μανιάτες που πλέον δεν έμεναν στο καβούκι τους να τρώγονται συνεχώς. Μια από τις αιματοκυλισμένες τελευταίες βεντέτες ήταν αυτή των Καουριάνων με τους Κουρικιάνους! Ήταν τόσο σκληρή που άδειασε όλο το χωριό από τους κατοίκους.Έμεναν μέσα όσοι είχαν σχέση με την βεντέτα.Σε όλα τα γύρω γύρω χωριά αντηχούσαν τα κανόνια και ο ήχος από τους εκσφενδονιζόμενους βράχους και το θρυμμάτισμα των μαρμάρινων στεγών.Κανείς πέρα από τον δάσκαλο (που για εκείνον υπήρχε ένας προληπτικός σεβασμός) δεν μπορούσε να περάσει το δρόμο δίχως να φωνάξει " Μην πυροβολείται , είμαι ουδέτερος"!!

Κοίτα

Η αγωνία μας μεγάλωνε πια καθώς η συζήτηση είχε φουντώσει ιδιαίτερα και είχε αποκτήσει ενδιαφέρον, " και πως τελείωσε όλο αυτό;" ρωτήσαμε τον γέροντα . κι εκείνος συνέχισε:

" Ο πρωθυπουργός Κουμουνδούρος ( Μανιάτης ο ίδιος , κι απόγονος Μπέη) έστειλε δύναμη χωροφυλακής για να πολιορκήσει τους Καουριάνους , που θεωρήθηκαν ως επιτιθέμενοι . Η χωροφυλακή νικήθηκε με βαριές απώλειες και μιλούσε με σεβασμό γι αυτούς τους ανθρώπους του σιδήρου και του αίματος. Νικήθηκαν τελικά , από μια πολιορκητική δύναμη από τετρακόσιους τακτικούς στρατιώτες και πυροβολικό κι αναγκάστηκαν να παραδοθούν. Τους μεταχειρίστηκαν , παρ όλα αυτά , ευγενικά κι αυτός ήταν ο τελευταίος μεγάλος ανταγωνισμός των Νικλιάνων. Οι αιώνες αναρχίας πήραν τέλος."

     Η ώρα είχε περάσει αρκετά. Ο γέροντας μάζεψε το πακέτο με τα τσιγάρα του, σηκώθηκε , χάιδεψε την γενειάδα του και αποχώρησε ευγενικά. Εμείς αφού χαιρετήσαμε και ευχαριστήσαμε τον κυρ Γιάννη για τους ωραίους μεζέδες που μας προσέφερε , αναχωρήσαμε σιγά-σιγά!! Φεύγοντας για τον Γερολιμένα περάσαμε από την Κοίτα. Νύχτα καθώς ήταν και μετά την ιστορία που ακούσαμε χαζεύαμε αυτούς τους ψηλούς αδύνατους πύργους. Επηρεασμένοι, φανταζόμασταν ότι μέσα από αυτούς θα έβγαιναν κανόνια και πιστόλια αναβιώνοντας ίσως κάποια παλιά βεντέτα. Η ταχύτητα του αυτοκινήτου μας μεγάλωσε...., αλίμονο στις ημέρες μας να συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσαμε μαθημένοι στο σημερινό τρόπο ζωής με τα καλά και τα κακά του  να αντέξουμε ούτε λεπτό τέτοιες διαμάχες....!!!!

Όμορφη Μάνη