Ανέβα στον Άρχοντα Ταΰγετο: Ένα Προσκύνημα Ψυχής και Φωτός

 «…κουράγιο φτάσατε, βοήθειά σας, ο Προφήτης θα σας βοηθήσει να φτάσετε και να προσκυνήσετε..»!

 Η φωνή του συνεπαίρνει τον κουρασμένο προσκυνητή, μια ζεστή παρότρυνση που αντηχεί στην άγρια ομορφιά του Ταϋγέτου. Στην κορυφή, εκεί όπου ο αέρας ψιθυρίζει αρχαίες ιστορίες, ένα μικρό εκκλησάκι περιμένει.

Ξεχάστε τη βουή της πόλης, την ανωνυμία του πλήθους. Εδώ, στην ατίθαση καρδιά του «αρσενικού» βουνού, η κοινή ταλαιπωρία της ανάβασης σφυρηλατεί απροσδόκητες φιλίες. Κάθε βήμα είναι μια πρόκληση που θέτει ο ίδιος ο Ταΰγετος, μια δοκιμασία που ενώνει τους ανθρώπους ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση. Στο τέλος της ημέρας, καθώς η νύχτα απλώνει το πέπλο της, η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη ζεστασιά και συντροφικότητα – μια βαθιά ανάγκη για ανθρώπινη επαφή που ξυπνά στην κορυφή αυτού του επιβλητικού γίγαντα.

Με το σούρουπο, η προετοιμασία για το άναμμα των ιερών φωτιών ξεκινά. Δύο φλόγες χορεύουν, μια προς τη Λακωνία, μια προς τη Μεσσηνία, τροφοδοτούμενες από τα μισολιωμένα κεριά και το ευωδιαστό λιβάνι που φέρνουν οι πιστοί. Το λιβάνι λιώνει και κυλά σαν χρυσός λάβα από τις πέτρες, ενώ οι φλόγες στέλνουν σιωπηλούς χαιρετισμούς στα φώτα των χωριών που λαμπυρίζουν στις πλαγιές.

Ο Ταΰγετος (ή Πενταδάκτυλος επί Βυζαντινών) είναι η υψηλότερη οροσειρά της Πελοποννήσου. Στα αρχαία χρόνια ονομαζόταν Ταλετός.

Η υψηλότερη κορυφή του φθάνει σε ύψος 2.405 μέτρα  και ονομάζεται Προφήτης Ηλίας ή Αγιολιάς, από το ομώνυμο εκκλησάκι που κτίσθηκε κοντά στην κορυφή του.

Θέα μαγευτική: οι φακοί των προσκυνητών που σκαρφαλώνουν ακόμα και στο σκοτάδι, σαν κινούμενα αστέρια, ζωγραφίζουν μια εικόνα πίστης και αποφασιστικότητας. Αυτή δεν είναι απλώς η νύχτα του Προφήτη Ηλία, αλλά η μεγάλη γιορτή του ίδιου του Ταϋγέτου. Ο άγριος και απρόσιτος γίγαντας του χειμώνα μεταμορφώνεται σε έναν φιλόξενο οικοδεσπότη για τη μικρή του εκκλησία στην κορυφή-πυραμίδα.

Στις δύο τα ξημερώματα, η καμπάνα ξυπνά την κοιμισμένη κορυφή. Η λειτουργία, μια ψαλμωδία στην καρδιά της νύχτας, κορυφώνεται με την ανατολή του ήλιου. Όλα τα βλέμματα στραμμένα προς τον Πάρνωνα, όπου ο ζωοδότης ήλιος αναδύεται σαν μια κόκκινη φλόγα.

Ο Κώστας Ουράνης ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος, έγραψε για τον Ταΰγετο: «Κανένα βουνό απ’ όσα είδα στη ζωή μου, από το Μον Μπλαν με τα αιώνια απάτητα χιόνια ίσαμε τις πιο άγριες ισπανικές σιέρρες, δε μου έκανε ποτέ την εντύπωση που αισθάνθηκα, που δέχθηκα, κατάστηθα θα έπρεπε να πω, όταν από μια ψηλή καμπή του αμαξιτού δρόμου προς τη Σπάρτη αντίκρισα τον Ταΰγετο σ’ όλο του το επιβλητικό ύψος…»

Τότε, μια νέα μαγεία ξεδιπλώνεται. Οι προσκυνητές στρέφονται δυτικά για να γίνουν μάρτυρες του φαινομένου της πυραμίδας – η αινιγματική σκιά της κορυφής του Ταϋγέτου να σχηματίζεται στον ορίζοντα του Μεσσηνιακού κόλπου, ένα φευγαλέο όνειρο χρωματισμένο από την αυγή. Μια στιγμή σιωπηλής κατάνυξης.

Και ξαφνικά, η κορυφή αδειάζει. Ο ήλιος δεν πρέπει να ανέβει ψηλά. Κοιτάζοντας ανατολικά και δυτικά, διακρίνουμε δύο ανθρώπινα ποτάμια να κυλούν στις πλαγιές. Νότια, το δάσος της Βασιλικής και οι αγέρωχες κορυφές μέχρι το Ταίναρο, ανάμεσά τους η ελεύθερη Μάνη – γη σκληροτράχηλων ανθρώπων που επέλεξαν την ελευθερία ακόμα και απέναντι στον θάνατο, ανθεκτικοί και ακατάβλητοι όπως ο ίδιος ο Ταΰγετος.

Κλείνουμε το μικρό αφιέρωμα στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία που βρίσκεται στην κορυφή του Ταϋγέτου με ένα ποίημα ωδή στον Ταΰγετο του Νικηφόρου Βρεττάκου:

Έτσι μου στάθηκε ο Ταυγετος

Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος: όπως ο κόρφος της μητέρας μου.
Με πότισε γαλάζιο, αψύ αίμα, ήλιο και πράσινο
ως να μου δέσει την ψυχή όπως την πέτρα του
ως να χαράξει στην καρδιά μου τις βαθιές χαράδρες του
να σχηματίσει μες στη ζωή μου δώδεκα κορφές
να βγαίνω απάνω με μοναδικό μου όνειρο τον ήλιο.
Με δίψα μου μοναδική τον ήλιο.
Δίψα βαθιά σαν ωκεανός,
ψηλότερη ως το φεγγάρι.
Δίψα που να τη λυπηθεί ο Θεός.

Γύρω τριγύρω στην καρδιά μου τα γεράνια στέφανα των γκρεμνών του,
ρωγμές για ζώα, νεροσυρμές, ελάτια κι αγριοπερίστερα.
Κι ένας αϊτός απάνω μου να σπαθίζει τα σύννεφα.
Κι ένας αϊτός απάνω μου να σκάφτει τις βροντές
ζητώντας να 'βρει μέσα τους ένα σπινθήρα! Έτσι
μου στάθηκε ο Ταΰγετος όσο να γεννηθούνε
τα δυο παιδιά του Θεού μέσα μου: η Ποίηση και η Αγάπη!

Το κείμενο είναι της Όμορφης Μάνης , αλλά και με αποσπάσματα από το πολύ ενδιαφέρον άρθρο της mani.org Διανυκτέρευση στον Ταΰγετο

Όμορφη Μάνη