"Πάνω ζου κορώνα…πάνω ζου"!!!

 

Νύχτα ακόμα εκεί κάπου στο μήνα Σεπτέμβρη,  στα μέσα του, και ετοιμαζόμασταν με τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου, να πάμε για κυνήγι.Ο καλύτερος  κυνηγός δεν ήταν , αλλά ένα  μεράκι  το είχε. Το βράδυ λάδωνε το δίκαννο του, έφτιαχνε μόνος του τα φυσίγγια με μπαρούτι και σκάγια -πάντα με την απαραίτητη μικροσκοπική ζυγαριά- τα τακτοποιούσε μέσα στη ζωστήρα του και όλα ήταν έτοιμα για την πρωϊνή μας έφοδο!Μου έδινε και εμένα μια μικρή ζωστήρα για να έχει περίσσεμα, όπως μου έλεγε ,σε περίπτωση που έπεφταν πουλιά. Ήξερα ότι κατά βάθος το έκανε για να με μπολιάσει και εμένα με το δύσκολο μα και διασκεδαστικό χόμπι του κυνηγιού.

Το πρωϊ λοιπόν με όλα τα απαραίτητα και οπωσδήποτε με έναν μεγάλο φακό ξεκινούσαμε για το καρτέρι. Περπατούσαμε σε κάποια μονοπάτια εκεί κοντά στην Έλια μετά τον Κούνο και πιάναμε το ύψος στα Καταράχια. Στο μονοπάτι που πηγαίναμε, σε μεγάλη απόσταση - μάλλον από την Άνω Πούλα- ακούγαμε  κάποια ξεχασμένα τσακάλια-αφού σε λίγο θα ξημέρωνε-να σκούζουνε με αυτό το γεμάτο θλίψη ουρλιαχτό, τέτοιο, που από την μια σε εντυπωσιάζει ,αλλά από την άλλη νομίζεις ότι  φωνάζουν μαζεμένες μοιρολογίστρες σε κάποιο απόμακρο χωριό. Τι παράξενοι ήχοι αλήθεια;

Μέσα σε ένα περιβόλι από ελαιόδεντρα στη γωνιά του, κοντά σε ένα τοίχο κτισμένο από ξερολιθιές , δίπλα από μια μεγάλη πέτρα, ο πατέρας τοποθέτησε όλα τα  τα σύνεργα του. Δείχνοντας μου που θα κάτσω εγώ , έβγαλε από το σάκο του ένα πλαστικό ποτήρι ταπωμένο που είχε μέσα το καφέ του. «Εδώ θα κάτσουμε» γύρισε και μου αποκρίθηκε πίνοντας με ευχαρίστηση μια γουλιά. Νύχτα ακόμα αλλά κάπου-κάπου ακούγονταν συζητήσεις και χωρατά από διπλανά περιβόλια και κάτι σκυλιά να μαλώνουν μεταξύ τους, λες και έλυναν τις διαφορές τους! Κατάλαβα ότι ήταν άλλοι κυνηγοί οι οποίοι έψαχναν την δικιά τους «μπαστούνα» (έτσι λέγονται τα καρτέρια στη Μάνη) να κάτσουν. Οι αποστάσεις μεταξύ των καρτεριών ήταν πάντοτε ασφαλής κι ο λόγος είναι ότι τα πουλιά -τριγώνια αυτή την εποχή- αφού αναπαύονται την νύχτα σε κάποιες κλάρες ελαιόδεντρων κυρίως , το ξημέρωμα σηκώνονται από αυτές για να  συνεχίσουν το ταξίδι τους, με  αποτέλεσμα αρχικά ,το πέταγμα τους να είναι χαμηλό.

Το χάραμα δεν άργησε να έρθει. Όλοι οι κυνηγοί ήταν σε ετοιμότητα. Τα φασαριόζικα σκυλιά δεν ακούγονταν πια. Τα τσακάλια πρέπει ήδη να έχουν αποσυρθεί σε κάποιο λαγούμι . Απέραντη ησυχία παντού, απέραντη γαλήνη. Η φύση ξημέρωνε.

Χάζευα με έκπληξη , ανατολικά το όρος του Σαγγιά, που στο χάραμα δείχνει σαν ένα τεράστιο σεντόνι, στρωμένο σαν σε  θέατρο σκιών,  πίσω του να φαίνονται αμυδρά οι κορυφογραμμές του ,δημιουργώντας εκπληκτικά σχήματα. Στο κέντρο από εκεί που ήμασταν ξεχώριζε η σουβλερή  μύτη ενός βουνού που βρίσκεται η Άγια Πελαγία και δίπλα νοτιότερα κάτι τετραγωνάκια σαν κύβοι σπιτάκια, που θαρρώ (ήταν) πως ήταν τα Μουντανίστικα. Δυτικά μας στέκοταν το όρος της Άνω Πούλας. Ανάμεσα στα ελαιόδεντρα και στις χαρουπιές (κερακιές) ,που ξεχωρίζουν λόγω ύψους, διέκρινα να υψώνονται σαν ζωγραφισμένα σε μια γιγαντιαία κορνίζα  οι πύργοι-κάστρα  από τον Κούνο, τα Σκαφιφιάνικα, τις Λαγουδιές και τη Κιππούλα και βορειότερα πιο ξεκάθαρα οι πύργοι του Σταυριού, των Παγκιών, του Τροχάλακα, του Ψίου αλλά και του Καραβά. Ναι (!!) διέκρινα μαγεμένος το μεγαλείο της απέραντης πεδιάδας του Κατωπαγκιού,  εκείνο το ξημέρωμα προσμένοντας εγώ και ο πατέρας μου στο καρτέρι την πρώτη τουφεκιά, που κι αυτή δεν άργησε να έρθει.

Κάποτε με την Απόχη

Οι γύρω-γύρω τουφεκιές σε αφυπνίζουν από το λήθαργο της πρωϊνής ραστώνης και σε βάζουν σε μια πρωτόγνωρη υπερδραστηριότητα όπου όλα επάνω σου πρέπει να λειτουργούν τέλεια και με απίστευτη ταχύτητα. Τα μάτια που παίζουν πέρα δώθε , τα χέρια που στριφογυρίζουν με το όπλο και τα αυτιά που βρίσκονται σε απόλυτη εγρήγορση, δημιουργούν μαγευτική αρμονία που όμοια της δεν συναντάς σε καμία από τις άλλες δραστηριότητες σου, όπου κι αν βρίσκεσαι όπου και αν δουλεύεις.

Τα τριγώνια ξεπρόβαλαν άξαφνα από όλα τα σημεία του ορίζοντα και οι τουφεκιές έπεφταν η μια πάνω στην άλλη. Νιώθαμε πολεμιστές στο κυνήγι της επιβίωσης αφού  ξαφνικά βρισκόμασταν  σε ένα πολεμικό περιβάλλον . Τα σκυλιά έτρεχαν πέρα δώθε , οι κυνηγοί άλλοτε με καμάρι φώναζαν «έπεσε» και άλλοτε με δισταγμό αλλά και νεύρα αναθεμάτιζαν την τύχη τους για την μη επίτευξη του στόχου τους. Αυτή η ένταση κρατούσε δύο με τρεις ώρες!! Όταν  ο ήλιος  ξεπρόβαλλε για τα καλά από την Άγια Πελαγία και ο κάμπος μπροστά μας, εκεί που είναι η Νέασσα, τα Κεχριάνικα ακόμα και η Οχιά, έπαιρνε την χρυσαφένια όψη του , τότε τα διασωθέντα  πουλιά συνέχιζαν έχοντας πάρει ύψος πλέον το ταξίδι τους σε άλλες πολιτείες. Ήταν  η ώρα που το κυνήγι μεταφέρονταν  ψηλά στον ουρανό. Ασφαλώς πιο δύσκολα καθώς το ύψος των πουλιών ήταν τέτοιο που δεν έφτανε η τουφεκιά  πολλές φορές σε αυτά. Όσα γλίτωναν συνέχιζαν νικηφόρα από μια άνιση, είναι αλήθεια, μάχη το ταξίδι τους!!

Σε λίγο όλα κόπαζαν. Οι κυνηγοί ξεκινούσαν για το πρώτο καφενείο που θα έβρισκαν- συνήθως εκεί στου Παναγιώτη του Κριαλάκου στον Κούνο- μαζί και εγώ με τον πατέρα μου, όπου θα αρχίζαμε όλοι μαζί πιά  τις  αναλύσεις γύρω από το κυνήγι.  Τι πήγε καλά και τι όχι. Κάποιοι, με όχι μεγάλη επιτυχία, με εύσχημο τρόπο απέφευγαν να εμφανίζονται στο καφενείο αναθεματίζοντας την τύχη τους, ενώ οι πλέον επιτυχόντες μπορεί και να ξέμεναν μέχρι το μεσημέρι εκεί ώστε να «διδάξουν »... στους άλλους κυνηγούς το μυστικό της επιτυχίας τους.

Τι μου είχε μείνει από το κυνήγι;

Μα φυσικά η συνεργασία των κυνηγών , όπου βλέποντας το τριγώνι να οδεύει προς την ακτίνα βολής του διπλανού ,φώναζαν ,μήπως και δεν την δει:

«Πάνω ζου κορώνα, πάνω ζου»!!!

Για την Όμορφη Μάνη

Το άρθρο αυτό διαβάστηκε: