Τα πικρά αυτά όσπρια-γνωστά στους αρχαίους, οι οποίοι προσέφεραν άφθονα κατά τα δείπνα της Εκάτης - ήταν το πολύτιμο είδος για τους Μανιάτες, αφού ευδοκιμούσε στην άγονη γη τους και δεν αποτελούσε μόνο τροφή για τα ζώα, αλλά και για τους ίδιους (μανιάτικη σταφίδα τα αποκαλούσαν).
Τα παλαιότερα , όχι πολύ παλιά, χρόνια , όταν το λεωφορείο της γραμμής από Αθηνα-Γερολιμένα έκανε στάση στο Γύθειο, στην πλατεία και όχι στο τουριστικό, βγαίναμε με την μητέρα μου τρέχοντας μπας και προλάβουμε να πάρουμε ένα ή δύο σακουλάκια, τα οποία τα καταναλώναμε τις ήρεμες εκείνες βραδιές στην ρούγα του χωριού ,ακούγοντας τους γέροντες να μας λένε ιστορίες για φουσάτα, δαίμονες και τα πεπραγμένα του περίφημου μα και μακάβριου ακρωτηρίου που καταλήγει η Μάνη, εκείνο του Ταινάρου!!
Σήμερα τα συναντάμε στην αγορά τις ημέρες της Σαρακοστής , διότι θεωρείται είδος νηστίσιμο , η μπορούμε να τα αναζητήσουμε , όχι στον φυσικό τους χώρο , τη Μάνη, αλλά σε μαγαζάκια που πουλάνε σπόρους.
Το λούπινο είναι ένα φυτό της οικογένειας των ψυχανθών που ανήκει στο γένος Lupinus. Είναι φυτό ποώδες, μονοετές, πολύβλαστο, με μικρά φύλλα αυγοειδή, άνθη κίτρινα ή λευκά και ρίζα πασσαλώδη. Το ύψος του κυμαίνεται από 30 έως 120 εκατοστά. Φύεται σε λιβάδια, σε πλαγιές λόφων σε αμμώδη και όξινα χώματα.
Πως τα φτιάχνουμε;
Για να γλυκάνουμε τους πικρούς αυτούς σπόρους , τους βράζουμε σε άφθονο νερό (καλύτερα θαλασσινό) μέχρι να αποφλοιώνονται εύκολα όταν τους πιέζουμε με τα δάκτυλα . Ύστερα τα βάζουμε σε τσουβάλι μαζί με μια πέτρα και τα βυθίζουμε σε ασφαλές σημείο της ακτής για 48 ώρες. Καταναλώνουμε όση ποσότητα θέλουμε νωπά και τα υπόλοιπα τα απλώνουμε στο ήλιο για να ξεραθούν. Τα φυλάμε για μεγάλο διάστημα και τα γευόμαστε σαν ξηρούς καρπούς , κάτι σαν μανιάτικο πασατέμπο!!
Όμορφη Μάνη
Προβολές
.jpg)
0 Σχόλια