Ταίναρο: " Η πύλη του Άδη όπως την περιέγραψε ο Πάτρικ Λη Φέρμορ"!

 " Εδώ είναι", είπε . " Η πύλη του Άδη"!!

   Φοβήθηκε να σταματήσει τη μηχανή της βάρκας, λέγοντας πως αν την σταματούσε θα τον έπαιρνε ο διάβολος μέχρι να την βάλει πάλι μπρος. "Άστο " μου είπε, " θα κάνω κύκλους μέχρι να γυρίσεις".!!

   Έτσι βούτηξα και κολύμπησα κατά την σπηλιά που έχασκε σαν το ασύμμετρο πάνω σαγόνι μιας φάλαινας (που το κάτω ήταν βυθισμένο στο νερό), κάπου 9 μέτρα πάνω από την θάλασσα. Όπως κολυμπούσα μέσα , μερικά χελιδόνια πέταξαν έξω και είδα τις μικρές φωλιές κολλημένες στους τοίχους κι ανάμεσα στους σταλακτίτες. Η σπηλιά όσο πιο βαθιά προχωρούσε στη βουνοπλαγιά , γινόταν όλο και πιο σκοτεινή. Ένα ζευγάρι νυχτερίδες που έπρεπε να ήταν κρεμασμένες στην οροφή πετούσαν τσιρίζοντας κατά το φως. Η οροφή όλο και χαμήλωνε κι όπως κολυμπούσα δίπλα στους γλιστερούς τοίχους, βρήκα μια στροφή δεξιά που την ακολούθησα για λίγο (.) σύντομα όμως έφτανε σε αδιέξοδο. Δοκίμασα όλο το δρόμο ένα γύρω και κολύμπησα κάτω από το νερό για να δω εάν υπήρχε μια υποβρύχια είσοδος σε μια άλλη θαλάσσια σπηλιά, από κάτω. Δεν υπήρχε όμως τίποτε.

Η οροφή κατέβαινε γύρω από το μισό μέτρο, έτσι που μπορούσα τώρα να την αγγίξω με το χέρι μου. Ο αέρας ήταν σκοτεινός , μα κάτω από την επιφάνεια το νερό έλαμπε με ένα μαγικό φωτεινό γαλάζιο και θα μπορούσε κανείς με μια κίνηση του χεριού ή του ποδιού του να ανακινήσει φωτεινούς πυρσούς από φωσφορίζουσες μπουρμπουλήθρες. Παράξενα , δεν ήταν καθόλου απαίσια, αλλά, αν εξαιρέσεις το νερό που ήταν κρύο , αφού ποτέ δεν έφτανε εκεί ο ήλιος , ήταν σιωπηλή, ήσυχη και ωραία. Το υποβρύχιο φως απ΄την απόμακρη είσοδο της σπηλιάς κάνει τον παρείσακτο , όπως βουτάει πλημμυρισμένος με φωσφορένια λοφία στα κρύα βάθη, να φαίνεται σα να κολυμπάει στην καρδιά ενός κολοσσιαίου ζαφειριού.

 Εδώ τοποθετούνταν κατά τη μυθολογία μια από τις πύλες του Άδη απ’ όπου πέρασε ο Ηρακλής προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Κέρβερο. Από την ίδια πύλη κατέβηκε και ο Ορφέας για να πάρει την Ευρυδίκη, ενώ εκεί κρύφτηκε και ο Σπαρτιάτης Άρπαλος που έκλεψε τους θησαυρούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στη νεότερη ιστορία η θαλάσσια περιοχή γύρω από το ακρωτήρι σηματοδοτήθηκε από τη ναυμαχία του Ταινάρου το 1942. Κατάσπαρτο από αρχαία απομεινάρια χαρακτηρίζεται από τη σπάνια μανιάτικη γοητεία ενώ περιβάλλεται από μια ιδιαίτερη ενέργεια.

Ποτέ δεν φαντάστηκα πως ολόκληρο το δάπεδο της σπηλιάς ήταν κάτω από τη θάλασσα. Κανένας από τους θρύλους δεν το αναφέρει , αν και δεν υπάρχει καμία σκιά αμφιβολίας ότι αυτή είναι η σπηλιά απ΄όπου είχαν γίνει εκείνα τα ξακουστά κατεβάσματα στον κάτω κόσμο.

Ηλιοβασίλεμα στο Ταίναρο. (Φωτό Κυριάκος Ψαράκος)

Όταν η Αφροδίτη , στο θυμό της έστειλε εδώ την φτωχή Ψυχή, για να φέρει πίσω το γεμάτο μυστήριο κασελάκι, που θα της ξαναέφερνε την ομορφιά της, ένας ευγενικός πύργος  (που απόκτησε λαλιά βλέποντας την να ετοιμάζεται να πέσει απ΄ την κορφή του) της έδωσε μια συμβουλή:

" Η φημισμένη Ελληνική πόλη της Λακεδαίμονας δεν είναι μακριά από εδώ. Πήγαινε αμέσως και ζήτα να σε οδηγήσουν στο Ταίναρο, που είναι ένας παράμερος τόπος πάνω σε μια χερσόνησο κατά το νοτιά. Μόλις φτάσεις εκεί θα βρεις μια από τις τρύπες αερισμού του κάτω κόσμου. Βάλε μέσα το κεφάλι σου και θα δεις έναν κατηφορικό δρόμο, δίχως καθόλου κίνηση. Ανέβα πάνω αμέσως , κι ο δρόμος θα σε οδηγήσει ίσια στο παλάτι του Πλούτωνα. Μην ξεχάσεις όμως να πάρεις μαζί σου δύο κομμάτια κριθαρένιο ψωμί, μουσκεμένα σε νερόμελο , ένα στο κάθε σου χέρι και δυο νομίσματα να έχεις στο στόμα σου."

Θα μπορούσε άραγε να είχε βουλιάξει εδώ το έδαφος ; Να είχε βουλιάξει , βαθιά κάτω από το νερό , ένα από τα αναρίθμητα μεγάλα σπήλαια που είναι τόσο γνωστά στα ελληνικά βουνά; που προχωράς μέσα στα κυματιστά σκοτεινά μεταλλεύματα σε γλιστερές όλο ζιγκ ζαγκ στοές, που δίπλα τους ένα ρεύμα αγέρα σβήνει κάπου κάπου τα κεριά; που σέρνεται δίπλα σε σωλήνες πέτρινων οργάνων, χάσματα και πέτρινες κηρήθρες, μέσα από σταλακτίτες και σταλαγμίτες , που μοιάζουνε με τους τραπεζίτες και φρονιμίτες κάποιων τρομακτικών τεράτων , λίγο πριν κλείσουν , για να φτάσεις τελικά βαθιά στην δίχως αέρα καρδιά του βουνού, γεμάτος ιδρώτα , όπως στο ζεστό θάλαμο στα ρωμαϊκά λουτρά , στο αποπνικτικό ιερό μερικών τοπικών , τρωγλοδύτικων  μισοάγριων άγιων , (σαν τον Αι Γιάννη τον Κυνηγό του Ακρωτηρίου της Κρήτης), που έχει εγκατασταθεί εκεί για να αντισταθμίζει τους αρχαίους χθόνιους δαίμονες που κατοικούσαν πριν έρθει ο Χριστιανισμός; Ένα δίχως τέλος σπήλαιο άπ όπου οι Λακεδαιμόνιοι, ξέροντας που οδηγεί , οπισθοχωρούσαν με τρόμο;

"Πύλη τις έστι Ταίναρο προς εσχάτις" . ( Μέναδρος)

Σε αυτές τις γήινες αναγνωρίσεις του Άδη υπάρχει πάντα κάτι, που σε γεμίζει δέος. Η Λήθη , όπως λένε, κυλάει το ρεύμα της λησμονιάς κοντά στις Σύρτες της Αφρικής. Η πηγή της Στύγας στέλνει το μικρό της καταρράκτη κάτω από τους βράχους του Χέλμου στην Αρκαδία, κι έχω ακολουθήσει τα οδυνηρά στροβιλίσματα του Κοκυτού μέσα από τις πεδιάδες της Θεσπρωτίας, στην Ήπειρο, κοντά στο βαθύ δασωμένο φαράγγι , κάτω από το αδάμαστο Σούλι , που πέφτει ο Αχέροντας βροντοχτυπώντας.

Μερικές απλωτές με έφεραν κολυμπώντας γύρω απ΄την άκρη του βράχου...η οροφή υψώθηκε πάλι και το ηλιοφώτιστο άνοιγμα της σπηλιάς με καλούσε σε ένα λαμπερό ημικύκλιο , που γύρω του τα χελιδόνια τερετίζαν και στριφογύριζαν ακόμα. Πέρα , στο λαμπρό ηλιόφως , το καΐκι , παρ όλο που ήταν πολύ κοντά , φαίνονταν πολύ μικρό και απόμακρο. Πόσο καθαρά φαίνονταν το ηλιόφως  και πόσο λαμπρά τα χρώματα.

     "Πιάστηκα από την άγκυρα στον πρώτο κύκλο του καϊκιού κι αρπάζοντας τον στύλο έβαλα το πόδι σε ένα από τα σκουριασμένα νύχια της , πήρα το τεντωμένο χέρι του Παναγιώτη και σκαρφάλωσα στο κατάστρωμα"!!!

Από το βιβλίο του Πάτρικ Λη Φέρμορ " Μάνη" σελ.186-189 ενότητα: " Η πύλη του Άδη" εκδόσεις: ΚΕΔΡΟΣ

Όμορφη Μάνη

Προβολές