Μονή Ανδρουμπεβίτσης: Ένα βυζαντινό μνημείο της Μάνης

 

Ένα ιστορικό μοναστήρι, από τα αρχαιότερα στη Μεσσηνία, βρίσκεται ανατολικά της Καλαμάτας και μερικές εκατοντάδες μέτρα από την Κοινότητα Σταυροπηγίου του Δήμου Δυτικής Μάνης, τιμώμενο στα «Εννιάμερα» ή την Απόδοση της Εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις 23 Αυγούστου εκάστου έτους.

Η επωνυμία τού εδόθη από την Ιερά Εικόνα της Παναγίας Ανδρουμπεβίτσης, η οποία φυλάσσεται στο Καθολικό (κεντρική εκκλησία κάθε ορθόδοξης μονής, κτισμένης συνήθως στο κέντρο της) αυτού του μοναστηριού και η οποία θεωρείται θαυματουργή, όπως και οι περισσότερες βυζαντινές εικόνες της Παναγίας, φυλασσόμενες σήμερα είτε σε ορθόδοξες εκκλησίες είτε και σε ορθόδοξες μονές.

Η Ιερά Μονή Ανδρουμπεβίτσης της Κοινότητας Σταυροπηγίου κτίστηκε αρχικά το 12ο ή 13ο αιώνα, προς τα τέλη της χιλιετούς και πλέον ύπαρξης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, επί Κομνηνών Αυτοκρατόρων, στην περίοδο της οποίας άκμαζε ο χριστιανισμός και οι ανεγέρσεις μονών και ναών ήταν πολυάριθμες στην επικράτειά της, σε όλη τη μακραίωνη ιστορία και ύπαρξή της.

 Η μονή περιήλθε κατά καιρούς και διαδοχικά υπό την κατοχή ξένων κατακτητών: αρχικά υπό την κατοχή των Φράγκων μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους Σταυροφόρους κατά την 4η Σταυροφορία τους, η οποία κατέληξε στην κατάληψη της Πόλης το 1204, αντί για την απελευθέρωση του Λεβάντε ή των Αγίων Τόπων Ιεροσολύμων από τους Μουσουλμάνους, που ήταν και ο αρχικός σκοπός της. Μετέπειτα υπό των Τούρκων Οθωμανών, εν συνεχεία υπό των Βενετών (1687 – 1715) και εν τέλει και πάλι υπό των Οθωμανών Τούρκων, μέχρι την απελευθέρωση της χώρας από τον τουρκικό ζυγό με την Επανάσταση του 1821 και την ίδρυση του πρώτου για εκείνη την περίοδο ελεύθερου ελληνικού κράτους το 1828.

Η Μονή Ανδρουμπεβίτσης Μεσσηνίας ερημώθηκε από μοναχούς κυρίως μετά την αποτυχημένη Επανάσταση των Ρώσων αδελφών Θεοδώρου (Φιοντόρ) και Αλεξέι Ορλώφ, αξιωματικών του Ρωσικού Στρατού και Ναυτικού αντίστοιχα, το 1790, υπό την προτροπή και καθοδήγηση της τότε Τσαρίνας της Ρωσίας, Αικατερίνης της Μεγάλης, για την απελευθέρωση αρχικά της Πελοποννήσου και συγκεκριμένα της Μάνης από τους Οθωμανούς κατακτητές της εκείνη την περίοδο.

Φοβούμενοι τα αντίποινα και την αντεκδίκηση των Τούρκων κατά των κατοίκων γενικά της Πελοποννήσου, καθώς και κατά αυτών των ιδίων, καθότι και η Μονή Ανδρουμπεβίτσης, όπως και όλες οι μονές της υπόδουλης χώρας εκείνη την εποχή, είχε συμβάλει σημαντικά με υλικοτεχνικά μέσα και οικονομικές προσφορές στον επαναστατικό αγώνα των υπόδουλων τότε Ελλήνων κατά των Τούρκων κατακτητών τους, αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν, καταφεύγοντας κρυμμένοι στα βουνά και σε ερημικές περιοχές γύρω από τη μονή.

Μετά τα Ορλωφικά η Ιερά Μονή  Ανδρουμπεβίτσης ενσωματώθηκε κατόπιν απόφασης και παραχώρησής της από προεστώτες της περιοχής της στη Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους, το 1810, ως Μετόχι της, με σκοπό την αναβίωση και επαναλειτουργία της.

Η ιδιοκτησία της μονής περιήλθε για εκατό (100) και πλέον χρόνια μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος το 1821 από τους Τούρκους κατακτητές της στην ιστορική οικογένεια Τζανετάκη, μέλη της οποίας, καθώς και ο ίδιος ο γενάρχης της, είχαν λάβει μέρος στον επιτυχή τότε ένοπλο αγώνα των Μανιατών κατά της Τουρκοαιγυπτιακής Στρατιάς του Ιμπραήμ Πασά στη μάχη της Βέργας, στις 22 – 25 Ιουνίου του 1826, την οποία και κατατρόπωσαν τρέποντάς την σε φυγή στα ενδότερα της Πελοποννήσου.

Περισσότερα εδώ:Μονή Ανδρουμπεβίτσης: Ένα βυζαντινό μνημείο της Μάνης

Όμορφη Μάνη

Το άρθρο διαβάστηκε από: