Μάνη:.... " Με φόντο την Βάθεια και το Κάβο Γκρόσσο"!!

 

Στιγμές ξεγνοιασιάς και ηρεμίας, σαν χρυσές σταγόνες, κυλούν στον χρόνο, σμιλεύοντας την ψυχή μου στον τόπο της Μάνης. Τα πρωινά, όταν ο ήλιος ξυπνά τον κόσμο, ανεβαίνω στον ψηλότερο όροφο του πύργου, όπου η σιωπή είναι τόσο πυκνή που νιώθω να μιλώ με τον Θεό. Μόνο τα τιτιβίσματα των πουλιών, σαν ψίθυροι αγγέλων, διακόπτουν αυτή την ιερή σιωπή.

Βγαίνοντας στο λιακό, ο λακωνικός κόλπος απλώνεται μπροστά μου, ένα απέραντο γαλάζιο βασίλειο. Ο ουρανός και η θάλασσα, σε μια αιώνια αγκαλιά, κυριαρχούν στο βλέμμα μου. Στο βάθος, ένα σύννεφο, σαν δαντελένιο σεντόνι, παίζει κρυφτό με τις χρυσαφένιες ακτίνες του ήλιου, που μόλις έχει ανατείλει.

Στις πλαγιές του βουνού, τα πυργάκια των γύρω χωριών, σαν πέτρινοι φρουροί, ξεπροβάλλουν μέσα από τους ελαιώνες, δημιουργώντας σκιές από ακανόνιστα σχήματα, σε μια γκρι συμφωνία με την πέτρα, τη βασίλισσα αυτού του τόπου.

Οι παραλίες, στρωμένες με λαλούδες, υποδέχονται τα κύματα που έρχονται από μακριά, για να σβήσουν σιγά-σιγά στην αγκαλιά της ακτής. Η Μάνη, ένας τόπος άγριος και τραχύς, μα γεμάτος εκπλήξεις, σε κάθε του γωνιά.

Σε κάνει ποιητή, πεζογράφο, ιστορικό, καθώς τα πυργόσπιτα της Βάθειας, σαν πέτρινοι γίγαντες, υψώνονται στον λόφο, κρύβοντας μέσα τους ιστορίες ηρώων και οπλαρχηγών. Φαντάζεσαι τις φουστανέλες και τα καριοφίλια, τις σκιές να χορεύουν στο φως της λάμπας, και την ώρα που θα ξεχυθούν στα μονοπάτια, κυνηγώντας τον εχθρό.

Ακόμα κι αν η ιστορία δεν σε συγκινεί, η θέα από τους πύργους, με τον ωκεανό να απλώνεται μπροστά σου, και τα καράβια να περνούν, είναι αρκετή για να σε μαγέψει. Φαντάζεσαι τους επιβάτες των κρουαζιερόπλοιων, να θαυμάζουν τις καστροπολιτείες, σαν όνειρο που γίνεται πραγματικότητα.

Το μεσημέρι, όταν ο ήλιος καίει τα πάντα, και τα τζιτζίκια υμνούν τη ζέστη, βρίσκω καταφύγιο σε μια δροσερή καμάρα, με τους δικούς μου, να πίνουμε κρασί, να τρώμε σύγκλινο και τυρί, και να λέμε ιστορίες για τους Μανιάτες προγόνους μας. Ο Μορφέας, ο απρόσκλητος επισκέπτης, μας παίρνει μαζί του σε ένα ταξίδι ονείρων.

Το σβήσιμο της ημέρας, με τις πορφυρές ανταύγειες στον ουρανό, και το λυκόφως να σκεπάζει τον Κάβο Γκρόσο, είναι ένα θέατρο σκιών, όπου οι φραγκοσυκιές και οι ελιές γίνονται μαύρα σχήματα σε ένα κάτασπρο σεντόνι. Τα τσακάλια, με τις πρώτες τους βουές, προαναγγέλλουν τη νύχτα.

 Από τους πύργους της Βάθειας, βλέπω το καράβι να περνά, φωτισμένο σαν κιβωτός. Δεν φαντάζομαι κανέναν στην κουπαστή, αλλά τους επιβάτες στην τραπεζαρία, με τα πολυτελή φορέματα και τα ακριβά κουστούμια, να χορεύουν και να επιδεικνύουν την καταγωγή τους.

Εγώ, στη βεράντα ενός πύργου, με ένα στριφτό τσιγάρο, και ένα κοντοπαντέλονο, απολαμβάνω την ορχήστρα των τσακαλιών και των γρύλων, και τις υπέροχες νύχτες της Μάνης.

Κείμενα-φωτό: Όμορφη Μάνη

Προβολές