Σαγγιάς: «Το μαγικό βουνό της Μάνης».

 

Από το βιβλίο του Χρίστου Δρακούλη Γούδη «Οδοιπορικό στην Μάνη».

Εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη.Γ.Π.Δημακόγιαννης

Σαγγιάς!

Το μαγικό βουνό , απ΄όπου αναδύεται το μυστηριακό «πνεύμα του τόπου», εξωτικό, εξώκοσμο και εξωγήϊνο, καθώς και η παράξενη ομορφιά της φορτισμένης με μαγνητικά πεδία μορφογένεσης του άκρου άωτου της εσχατιάς της γης των Πανελλήνων.Τόπου ευδαίμονος και δαιμονιακού ταυτόχρονα, φύσει και θέσει μανιώδους, εξ΄ου και η ετυμολογική προέλευσις της

λέξεως, η ακριβέστερα της υποφώσκουσας κάτω απ΄ αυτήν έννοιας «Μάνη», για την μανία που διακατέχει το παθιασμένο είναι της, από τα ενδημικά «δαιμόνια» της φύσης της και την «μανία μοναξιάς» της ύπαρξης της.

Σαγγιάς. Φώτο Γιάννης Κοφινάς

Σαγγιάς!

Η ραχοκοκαλιά και η λιπόσαρκη ψυχή των αναχωρητών της Μάνης, με τα αυτιστικά «ξεμόνια» της (πυργόσπιτα στο πουθενά, μακριά απ΄το αγριεμένο πλήθος, το σύνδρομο του «εμείς εδώ και μόνοι μας, παρέα και παρηγοριά με τη δική μας μοναξιά και τρέλα»).

Σαγγιάς!

Με τις νεράϊδες (τις «ξωθιες»), τα ξωτικά και τα στοιχεία της φύσεως, τους «βρουκολάκους», τα φαντάσματα, τις παρουσίες των νεκρών και τα «φουσάτα».

Ανάβαση στις «πόρτες του Σαγγιά», από την Τριανταφυλλιά, εκκίνηση απ΄το ξωκλήσι του Αγίου Κοσμά στην Σουλιά. Το μονοπάτι σ΄οδηγεί ψηλά, είδος αναρριχητικού τελεφερίκ, οφιοειδές με «ζαγανιές» (γυρίσματα με ανοδικά ζιγκ-ζαγκ), σε μεταφέρει σε ύψη δυσθεώρητα, σε φτάνει σε βεράντες μαρμαρένιες και πλατείες, για θέαση και βίωση Θεού και φύσης μυστηριακής κι ανάκτηση του ένθεου ανθρώπινου εαυτού σου.Κι εκεί που νόμιζες πως θα βρεις μόνο βουνοκορφές-κάποιες τις προσεγγίζεις κι απ΄τον Πύρριχο βορειότερα (στο δρόμο απ΄την Αρεόπολη για Κότρωνα), μέχρι τον ορεινό Προφήτη Ηλία πάνω απ΄τον Πύργο Διρού και την ψηλότερη απ΄τις κορφές, τη Λάτσα (1218μ.)-ξάφνου ανοίγεται μπροστά σου ο κόσμος της δαιμονικής σιωπής και η μαγεία των θαυμάτων!

Ο Σαγγιάς όπως φαίνεται από τον όρμο του Διρού

Λειβάδια, οροπέδια απόκρυφα , «λάκκες’ ή «λάκκοι» στην μανιάτικη διάλεκτο, όπου μαζεύεται το βρόχινο βουνό νερό ένα μέρος του χρόνου, κι όπου καλλιεργούσαν κάποτε το στάρι, τα κηπευτικά , και τα οπωροφόρα. Λάκκες μ΄εξωτικά ονόματα, του Καλαντρέα, του Γιαννούλη, του Σαγγιά, του Άρμακα, και της Αχράδας (προς τη Γανιά, προς Ζούδα-Φλομοχώρι και Μακρύναρο , προς την προσηλιακή μεριά της Μάνης).

Πιο πέρα τα Παπαδικά και του Θράκαλου, καθώς πηγαίνεις νότια (απ΄την αποσκιερή μεριά), πάνω απ΄τον Φραγκούλια και τον Δρύαλο, τον μυθικό τον κένταυρο αδερφό του Χείρωνα, σ΄ένα τοπίο που αγναντεύεις θάλασσα (αλς) μεσ΄από τις πυκνές συστάδες με βελανιδιές (δρυς).Εδώ , αν θες, κατηφορίζεις μες στο Βαγιολάγκαδο που σ΄οδηγεί προσηλιακά, ανάμεσα στους βράχους και στα βάγια, στο στοιχειωμένο Παλιοχώρι και στο Δρυαλί (Δρυμός).Αν πάντως συνεχίσεις την πορεία σου προς Νότο . φθάνεις στους Κοριγόνες ή Κορόγγονες, αφού για λίγο ξαποστάσεις στου Γόργονα εκεί ψηλά πάνω απ΄τη Βάμβακα και από εκεί περνάς στους Λάκκους, στου Λαού , και στη Σαρανταριά, και στον Κρουνό της Θεομήτορος, στα κιόνια της αρχαίας Αιγίλας-τις «πέτρες» τις «βασιλικές»-και στον Χαλόπυργο , προσηλιακά για Νύφι και Αλύπα.

Άμα γυρίσεις πίσω στο Τριλάγκαδο με τις σπηλιές, τις σκήτες και τα κτίσματα και τα φαράγγια (φτάνεις και κατ΄ευθείαν απ΄τη Μίνα οδικώς, κι από τον Πολεμίτα-τον Μιχαήλ Αρχάγγελο πολεμιστή – απ΄το λιθόστρωτο μονοπάτι) μπορείς να συνεχίσεις στα βουνά, πορεία πάντα προς το Νότο, θωρώντας του Σακούτσιλου και τα Παχιάνικα και την προσηλιακή Κοκκάλα, μέχρι να καταλήξεις για προσκύνημα στον υπερήφανο και υπερφυή ναό του Ασώματου (γεωργιανού ρυθμού, του δέκατου μετά Χριστόν αιώνα!)αντικριστά με την αποσκιερή θαυματουργό Αγία Πελαγία πάνω στην κορυφή του αλεξικέραυνου βουνού της Κίττας.

Σαγγιάς. Πηγή:www.eoskal.gr

Και από ΄κει νότια ξανά, στον Αϊ Γιάννη στο Νικόλακκο , στο Όρος καιτ ον Αϊ Λια (πάνω από τα Δημαρίστικά), στα λατομεία του παλιού καιρού, κόκκινο μάρμαρο (rosso antico)που κόσμησε ρωμαϊκές επαϋλεις και ανάκτορα, αλλά και την Άγια Σοφιά, όνειρο της χριστιανοσύνης των βυζαντινών, απ΄όπου κι οι μεγάλες οικογένειες της Μάνης.

Στο διάβα σου, βόδια και άγρια άλογα και άγνωστα πουλιά, κι ανθοί δυσεύρετοι, ευώδεις, θεραπευτικοί ( σε έναν από αυτούς, τον salvia officinalis που λέγονταν στις λατινογενείς γλώσσες sagia, οφείλει το βουνό το όνομα του), και στοιχειωμένες  πολιτείες πέτρινες και άντρες οχυρές ατέλειωτες με τέλεια ξερολιθιά χτισμένες, από ανθρώπους πετρομάστορες που έζησαν σε χρόνους παλαιολιθικούς, κτίσματα και πολίσματα και μεγαλιθικά μνημεία. Μυκήνες άγνωστες κι ανεξερεύνητες, κι επάνω τους βυζαντινά καστρόσπιτα, και πύργοι γκρεμισμένοι σιωπηλοί κι ερημικά ξωκλήσια.

Σαγγιάς!

Οροσειρά αδάμαστη και πέτρα σμιλεμένη του ονείρατου, Άγιον Όρος και υψιπετές, το «άβατον» της ιερής και της μανιάτικης σαγήνης!