Η Παναγία Γιάτρισσα στη Μάνη.

  

Παναγία Γιάτρισσα

   Ήταν ένα γλυκό απομεσήμερο του Αυγούστου όταν αποφασίσαμε να πάμε εκδρομή στην Ιερά Μονή της Παναγίας της Γιάτρισσας.

    Μπαίνοντας  στο χωριό Αιγιές , χωριό παράπλευρα του Γυθείου, συναντήσαμε την διασταύρωση που κάνοντας αριστερά μας οδηγούσε στον δρόμο προς την Ιερά Μονή.

Στην αρχή της διαδρομής συναντήσαμε μια αμαξωτή γέφυρα όπου κάτω από αυτή κόχλαζαν ανήσυχα τα νερά του ποταμού Σμήνους. Το συγκεκριμένο ποτάμι λέγεται και ποτάμι της Αγίας Μαρίνας ή της Άρνας ή και Μπαρδουνοπόταμος. Πλέον περνώντας από το ιστορικό αυτό ποτάμι γνωρίζαμε ότι οδεύαμε για τα Μπαρδουνοχώρια. Η ονομασία τους οφείλεται στο Κάστρο της Μπαρδουνίας ή Βαρδουνίας.

Η  στρατηγική θέση του εξυπηρετούσε τους επίδοξους κατακτητές Τούρκους δεδομένου ότι έβλεπε προς την Αδούλωτη Μέσα Μάνη. Μάλιστα για την επιτυχία του σκοπού τους έφεραν εδώ στα Μπαρδουνοχώρια και δη στο κάστρο και Αλβανούς μαζί με τουρκικό πληθυσμό. Κλείνοντας την αναφορά στον ποταμό ,πρέπει να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με την μυθολογία κάποιος Θεός πιθανότατα ο Απόλλων καθώς κυνηγούσε την κόρη του Άτλαντα , την Ταϋγέτη, ανάμεσα στα δάση του Ταϋγετου, της άνοιξε πληγή  από όπου και πηγάζει ο Σμήνος στην κορυφή της οροσειράς με το όνομα Ανίνα.

     Συνεχίζοντας την διαδρομή , εκπλαγήκαμε από την πληθώρα βλάστηση της περιοχής.Βρισκόμασταν στην δυτική πλευρά του ποταμού και ανεβαίνοντας για την Ιερά Μονή κυριολεκτικά μαγευτήκαμε από την διαδρομή. Χωριά όπως η Μέλισσα, το Αρχοντικό, τα Κόκκινα Λουριά αλλά και ο Άγιος Νικόλαος στέκονταν θαρρείς  ακροβολισμένα στις κορυφές των οροσειρών ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση.Συναντήσαμε  πουρνάρια, χουμαριές, σχίνα κ.α και πιο ψηλά καθώς ανηφορίζαμε  δεκάδες μαυρόπευκα!!Στον αντίποδα καθώς κοιτούσαμε προς την ανατολική πλευρά το βλέμμα μας χάνονταν στους ατέέιωτους γκρεμούς που οδηγούσαν σε εκπληκτικά φαράγγια , όπως αυτό της Βασιλικής.Όλα τα τοπία φανταχτερά, επιβλητικά και πλούσια έτσι που η διαδρομή μας , ήταν εκπληκτική αν και ο στενός δρόμος μας φόβιζε λιγάκι καθώς με τις απότομες στροφές μια αγγίζαμε τους ατέλειωτους γκρεμούς και μια τα γιγαντιαία βουνά. 

Μετά το χωριό Καστάνια , άλλο ένα γραφικό χωριουδάκι με μια πέτρινη μεγάλη πλατεία , αχνοφαίνονταν πλέον η Ιερά Μονή της Παναγίας Γιάτρισσας.

Η Ιερά Μονή της Παναγίας της Γιάτρισσας είναι ένα μνημείο θρησκευτικό και συνάμα ιστορικό που αγκαλιάζει τους Λάκωνες και ιδιαίτερα τους Μανιάτες.Είναι κτισμένη στην κορυφογραμμή του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 1175 μ. κοντά στο δάσος της Βασιλικής και απέχει 5 χλμ από τον οικισμό της Καστάνιας. Η Παναγία η Γιάτρισσα ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Μάνης και είναι αφιερωμένη στη Γένεση της Παναγίας που γιορτάζεται την 9η Σεπτεμβρίου.

     Φτάνοντας στις Πύλες της θαμπώνεται  κάποιος από την εκπληκτική θέα . Εδώ σμίγει η Ανατολική με την Δυτική Μάνη. Εδώ στα περίεργα και εξερευνητικά μάτια μας, βλέπαμε μαζί τον Μεσσηνιακό κόλπο , δυτικά, και τον Λακωνικό , ανατολικά. Το πρώτο χωριό που ξεχωρίσαμε στην δυτική πλευρά της Μάνης ήταν αυτό της Μηλιάς ή αλλιώς  Μηλέας, χωριό του ποιητή της Μάνης Νυφάκου ή Νυφάκη αλλά και του ευρισκόμενου πολύ κοντά τάφου του Κωνσταντή Κολοκοτρώνη, πατέρα του Θεόδωρου.

    Μπαίνοντας στην Ιερά Μονή η κατάνυξη καθώς βρισκόμασταν σε Οίκο του Θεού, αλλά και το δέος για το αρχιτεκτονικό αριστούργημα που αντικρίζαμε μας δημιούργησαν ευχάριστα συναισθήματα για την απόλυτη επιτυχία της εκδρομής μας.

Στο διάβα μας στον περίβολο χώρο του ναού και ανάμεσα από πολύχρωμα άνθη , επιμελώς προσεγμένα, καθώς και τρεχούμενα νερά συναντήσαμε το Δόκιμο Μοναχό κο Δημήτριο, τον οποίο προσκαλέσαμε και προκαλέσαμε να μας πει δυο λόγια για την εκπληκτική αυτή Ιερά Μονή. Ο Μοναχός , μετρίου αναστήματος , 35άρης ή το πολύ 40άρης με μικρή προσεγμένη γενειάδα και χαμηλή φωνή, μας είπε δυο λόγια καθισμένος σε ένα πέτρινο αυτοσχέδιο παγκάκι , ενώ ο ήλιος ήδη είχε γείρει και  μας αγνάντευε  από την Δυτική πλευρά της Μάνης , έχοντας πάρει ένα μελί χρώμα , έτσι που η θάλασσα του Μεσσηνιακού κόλπου αντανακλούσε με διάφορα χρώματα , σύμφωνα ασφαλώς με τις ορέξεις του!

    Η Μονή έχει ανεγερθεί στη θέση των ερειπίων του αρχαίου ναού της Αθηνάς γιατρίσσης και δομικά στοιχεία του είναι ενσωματωμένα στο εσωτερικό της Μονής.Η παράδοση αναφέρει ότι η μετατροπή του ναού από παγανιστικού σε χριστιανικό έγινε το 382. Ο ναός ερήμωσε για αρκετά χρόνια λόγω των πολέμων , επιθέσεων πειρατών κ.λ.π έως και το 1632 περίπου, όταν ο Κυριακούλης Ηλιαφέντης και η γυναίκα του Μαρία , 56 ετών από πλούσια οικογένεια της Καστάνιας, άτεκνοι όντες  αποφάσισαν να μονάσουν για να αποφύγουν την κατακραυγή της ατεκνίας που ήταν όνειδος την εποχή εκείνη, ιδίως για την γυναίκα και δια τούτο θέλησαν να φτιάξουν μοναστήρι και κελιά στα ερείπια του αρχαίου ναού,

Ο θρύλος λέει ότι η Μαρία Ηλιαφέντη έμεινε έγκυος την αμέσως επόμενη χρονιά από την οικοδόμηση του ναού, ενώ γέννησε και δεύτερο παιδί έναν χρόνο αργότερα.

Από τότε και ως τις ημέρες μας η Παναγία η Γιάτρισσα είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την καθημερινή ζωή των κατοίκων και την ιστορία των Βαρδουνοχωρίων.

     Η δύση του ηλίου δεν θα αργούσε να έρθει και εμείς όντας ερχόμενοι από κάπως μακριά- Μέσα Μάνη- έπρεπε να αφήσουμε τον Δόκιμο Μοναχό να κάνει τον εσπερινό στη Μονή μαζί με τον Πρεσβύτερο , που και εκείνος κατοικούσε σε ένα από τα κελιά της ,ευχαριστώντας τον όμως για τις λίγες αλλά κατατοπιστικές πληροφορίες που μας έδωσε.

    Ξεκινήσαμε για το ταξίδι του γυρισμού, έχοντας όψη ικανοποίησης , αλλά και ψυχικά γεμάτοι για όλα αυτά που συναντήσαμε και μάθαμε.

   Το  απαλό αεράκι που φυσούσε εκεί ψηλά μας γοήτευε και τα φώτα που σιγά-σιγά άναβαν διάσπαρτα στα φημισμένα Βαρδουνοχώρια δημιουργούσαν γύρω μας μια γλυκιά ατμόσφαιρα που όμοια της δεν είχαμε ξανανιώσει.

......ίσως να οφείλεται στην αίγλη και την επιβλητικότητα του μεγάλου βουνού της Μάνης , του Ταϋγέτου που στο μεγαλείο του υποκλίθηκε ακόμα και ο μεγάλος μας ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος:

"Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος: όπως ο κόρφος της μητέρας μου.

Με πότισε γαλάζιο, αψύ αίμα, ήλιο και πράσινο

ως να μου δέσει την ψυχή όπως την πέτρα του

ως να χαράξει στην καρδιά μου τις βαθιές χαράδρες του

να σχηματίσει μες στη ζωή μου δώδεκα κορφές

να βγαίνω απάνω με μοναδικό μου όνειρο τον ήλιο.

Με δίψα μου μοναδική τον ήλιο.

Δίψα βαθιά σαν ωκεανός,

ψηλότερη ως το φεγγάρι.

Δίψα που να τη λυπηθεί ο Θεός."

Παρακάτω δείτε το σχετικό βίντεο μας :

Όμορφη Μάνη

Το άρθρο αυτό διαβάστηκε από: