Μια μανιάτικη ιστορία!!!

    

Φωτό: Κούνος- Όμορφη Μάνη

Θυμάμαι , όταν κάποτε μικρός μαζί με τους γονείς μου κατεβαίναμε στη Μέσα Μάνη ,μετά από ένα βίαιο είναι αλήθεια ταξίδι  διαβαίνοντας με το αυτοκίνητο  απότομες χαράδρες, γκρεμούς, φιδίσιες στροφές , η αγωνία και ο φόβος μετατρέπονταν σε λύτρωση και ψυχική ικανοποίηση φτάνοντας στο χωριό μας.

Το συναπάντημα  στον ψηλό και αδύνατο πύργο μας με 

την γιαγιά και τον παππού , ήταν η ευτυχή κατάληξη όλων όσων περάσαμε στην διαδρομή και πλέον η χαρά φώτιζε τα πρόσωπα όλων.Μπαίνοντας μέσα στην  πέτρινη καμάρα από μια μικρή κοντή πόρτα ,που όμως στηρίζονταν σε ένα τεράστιο αγκωνάρι  το οποίο σκέπαζε ένας τεράστιος παχύς τοίχος, όλα φαίνονταν ιδανικά. Δύο ψάθινες καρέκλες μπροστά στο τζάκι στο βάθος και στην γωνιά της καμάρας, μας μαρτυρούσαν ότι αποτελούσαν το καταφύγιο προσωρινής ανάπαυσης της γιαγιάς και του παππού μετά από τις δουλειές στα χωράφια. Σε αυτές τις ψάθινες καρέκλες έκαναν τα σχέδια για την επόμενη ημέρα: Που θα πάνε , ποιο χωράφι θα καλλιεργήσουν , τι κολατσό θα πάρουν μαζί τους κ.α

Οι τοίχοι της καμάρας στολίζονταν διάσπαρτα από φωτογραφίες και άλλα διακοσμητικά, ενώ ένα ξύλινο τετράγωνο τραπέζι στολισμένο με ένα όμορφο δαντελωτό τραπεζομάντηλο-κέντημα της γιαγιάς στις λιγοστές ελεύθερες ώρες της - μας έδινε να καταλάβουμε ότι εκεί είναι ο χώρος της τραπεζαρίας που στολίζονταν ιδιαίτερα όταν εμφανίζονταν από την πόλη επίσημοι προσκεκλημένοι, που για τον παππού και την γιαγιά στην συγκεκριμένη περίπτωση ήμασταν εμείς.

Ο παππούς φορώντας ένα μεγάλο ψάθινο καπέλο , μεγάλος πια σε ηλικία , με ζάρες στο πρόσωπο του και καψαλισμένος από τον ήλιο, καθώς όλη μέρα τον σημαδεύει στο χωράφι, παρά την κούραση του  προσπαθεί να μας κάνει να νιώσουμε όσο μπορούμε καλύτερα. Μαζί με τον πατέρα θα μαζέψει τα ξύλα για να ανάψει το τζάκι, θα τραβήξει από την στέρνα το νερό με ένα στρογγυλό σίγκλο που είναι δεμένος με μια μακριά φασκιά και θα επιθεωρήσει το δωμάτιο ώστε όλα να είναι εντάξει. Η γιαγιά μου με ένα μεγάλο μαύρο τσεμπέρι που το φορά όλη μέρα , όλο το απόγευμα περνά την ώρα της στο μικρό πέτρινο κουζινάκι. Εκεί φροντίζει για το φαγητό μας. Η μικρή κουζίνα ίσα που μας χωρά και τους δυό. Χαμηλή και στενή καθώς είναι δεν έχει και πολλά ντουλάπια. Πέτρες που έχουν αφαιρεθεί από κάποια σημεία των τοίχων δημιουργούν βαθιές τρύπες  και χρησιμοποιούνται σαν επιπρόσθετα μικρά ραφάκια , ώστε η γλυκιά γιαγιά να τοποθετεί τα απαραίτητα είδη της κουζίνας της. Ένα μικρό παραθυράκι παραμένει ανοικτό , έτσι που καταφέρνει να διώχνει τον καπνό που πηγάζει από το μεγάλο μαύρο τσουκάλι όπου ψήνεται το φαγητό.

Στη μεγάλη τραπεζαρία τα καλαμπούρια μεταξύ μας έδιναν και έπαιρναν. Ο παππούς και η γιαιγιά ευχαριστημένοι όλο γελούσαν. Τα τσουγκρίσματα ήταν συνεχόμενα και οι ευχές του ενός προς τον άλλον άπειρες. 

Φωτό: Κηπούλα-Όμορφη Μάνη

Η νύχτα άρχισε να απλώνει το πέπλο της. Εγώ βγήκα στο λιακό και παρατηρούσα τον ορίζοντα που σιγά-σιγά χάνονταν από ένα μεγάλο θαρρείς μαύρο σεντόνι. Στο βουνό της Άνω Πούλας δυτικά του χωριού μου, χάζευα το αχνό πλέον φως της ημέρας και την απέλπιδα προσπάθεια της να κρατηθεί πριν σκεπαστεί από το μαύρο σκοτάδι ,δημιουργώντας στα μάτια μου ένα εκπληκτικό λυκόφως!! Σε κάποιους πύργους στα διπλανά μας χωριά διέκρινα ανάμεσα στα μικροσκοπικά παράθυρα τους κάποιες μικρές εστίες φώτων που  προέρχονταν από τα λυχνάρια και τις λάμπες.

Τα χαμόγελα πια περίσσευαν και ο παππούς με την γιαγιά μας οδήγησαν στις καμάρες όπου χρησιμοποιούνταν για την πλήρη ανάπαυση. Δίπλα από μια μεγάλη ξύλινη σκαλιστή ντουλάπα βρίσκονταν το κρεββάτι μου.Στο βάθος της καμάρας και σε μια γωνία βρίσκονταν ο καταρράχτης. Είναι η εσωτερική δίοδο-σκάλα- φτιαγμένη από μικρούς αρμονικά τοποθετημένους  τρόχαλους (πέτρες) που οδηγεί στα επάνω δωμάτια του πύργου μας. Η γιαγιά άναψε το λυχνάρι, ώστε να με φωτίζει όλη νύχτα,  έγειρε με φίλησε και με καληνύχτισε. Κοιτώντας το μικρό παράθυρο,  μετρώντας τα πεντακάθαρα αστέρια που φώτιζαν τον ουρανό αλλά και κάποιες φορές ακούγοντας τις κραυγές- σαν το σκούξιμο μαυροφορεμένων χήρων- αποκρουστικές είναι αλήθεια , των τσακαλιών αποκοιμήθηκα. 

  Οι ακτίνες του ήλιου φρέσκιες και έτοιμες να φωτίσουν όλη την μανιάτικη πλάση ξεπρόβαλαν σιγά-σιγά από την οροσειρά του Σαγγιά και πίσω από την κορυφή του βουνού που φιλοξενεί το γραφικό εκκλησάκι της  Άγιας Πελαγίας. Το κελάηδισμα από τα σπουργίτια  διέκοπταν ευχάριστα την απέραντη σιωπή της φύσης. Μπροστά μου απλώνονταν εκατοντάδες ελαιόδεντρα , όπου ανάμεσα τους- λες και φύτρωναν- διακρίνονταν κάποια χωριά που τα ξεχώριζες από του ψηλούς , επιβλητικούς και σκοτεινούς πύργους.

Αυτή είναι η Μάνη. Ένας τόπος , σκληρός, ακατάδεκτος, άγονος και σιωπηλός. Αυτά όμως τα χαρακτηριστικά τονίζουν και την μοναδικότητα της. Η Μάνη χάρης αυτά τα χαρακτηριστικά παρέμεινε αδούλωτη και αγνή από κάθε επίδοξο κατακτητή της. Οι πύργοι της θαρρείς και οι ίδιοι πολεμιστές ήταν το οχυρό των Μανιατών ώστε να μπορέσουν να αναμετρηθούν με πιο ισχυρούς αντιπάλους και τελικά να τους κατατροπώσουν.

Το φως της ημέρας είχε απλωθεί για τα καλά στην απέραντη πεδιάδα της Αποσκιερής Μέσα Μάνης. 

Εμείς έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής στη μεγάλη πόλη. Καθώς το αυτοκίνητο ξεκινούσε , γυρνώντας το βλέμμα μου στον παππού και την γιαγιά ένα δάκρυ διέκρινα να κυλάει από τα μάτια τους. Για εκείνους ζώντας στην απόλυτη ερημιά και σιωπή που επιβάλλει ο τόπος , εμείς ήμασταν η μικρή όαση τους. Τους προσφέραμε ένα ευχάριστο διάλειμμα στην μονότονη καθημερινότητα τους.

Τα χρόνια πέρασαν , ο παππούς και η γιαγιά έφυγαν για εκείνο το μακρινό και χωρίς γυρισμό ταξίδι..!!

    Φτάνοντας στο χωριό ξανά , ένας εκνευριστικός αέρας χαστούκιζε το πρόσωπο μου. Έφτασα στον πύργο του παππού και της γιαγιάς. Ο αέρας δεν έλεγε να κοπάσει και η βουή του για πρώτη φορά μου ακούγονταν τόσο αποκρουστική. Κάποιο φύλλο παραθύρου στον πάνω όροφο του πύργου χτυπούσε με μανία. Μέσα στον πύργο κάποιες φωτογραφίες είχαν πέσει από τον τοίχο , ενώ ένα τεράστιο πέπλο σκόνης είχε σκεπάσει τα πάντα. Μόνο οι δυο ψάθινες καρέκλες μπροστά από το τζάκι έμεναν πεισματικά στη θέση τους θυμίζοντας ότι...κάποτε ήταν το καταφύγιο τις ώρες της προσωρινής ανάπαυσης του παππού και της γιαγιάς από τις δουλειές του χωραφιού.........!!!!

Όμορφη Μάνη