Δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Aνατολικής Μάνης που απαρτίζεται από τους οικισμούς Κούνου, Αγίας Κυριακής, Αγίου Αθανασίου, Δρυ, Ελαίας, Καλόπυργου, Καραβά, Κέριας, Κηπούλας, Λαγουδίων, Πάγκιων, Σταυρίου και Τροχάλακα. Βρίσκεται σε υψόμετρο 180 μέτρων και ολόκληρο το δημοτικό διαμέρισμα έχει 356 κατοίκους (απογραφή 2001) ενώ το 1991 είχε 465. Μπορεί πληθυσμιακά η Μάνη να ταλανίζεται όμως αντέχει σε πείσμα των καιρών, όπως οι πέτρες της. Ένα μήνυμα ζωής ξεχύνεται με ελπιδοφόρες προοπτικές.
Οι δομές των οικισμών με τις ανηφοριές τους τα πέτρινα σπίτια, τις βυζαντινές εκκλησιές, τους πύργους και τα πυργόσπιτα έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους ανεξίτηλη στο χρόνο.
Η Αγία Κυριακή παραμένει βιγλάτορας του όρμου του Μέζαπου. Στον Κούνο ο πενταόροφος πύργος του Δικαιόπουλου και οι πυργοκατοικίες των Παπαδόγγονα και Τραγαρουλιάνων, η πυργοκατοικία του Πετρόγγονα στα Πάγκια, ο πύργος του Τσιτσιρή (σήμερα λειτουργεί ως ξενώνας σε παραδοσιακή μορφή) στο Σταυρί, δίνουν έναν παραδοσιακό και συνάμα σύγχρονο χαρακτήρα στην περιοχή. Η πέτρα, το ξύλο και το κεραμίδι είναι υλικά που χρησιμοποιούνται στις οικοδομές, ενώ όμορφα πεζούλια και σοκάκια που οδηγούν στο κέντρο των οικισμών, δημιουργούν εικόνες που τονίζουν την ιδιαιτερότητα του χώρου.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες είναι οι διάσπαρτες εκκλησίες βυζαντινές και μεταβυζαντινές, διακοσμημένες με τοιχογραφίες και γλυπτά. Αναφέρουμε τους «Πεντάγιους» δύο εξωκκλήσια με εσωτερικό διάκοσμο του 12ου αιώνα, τον Άγιο Σωτήρα και τον Άγιο Μάμα ερειπωμένο, στον Κούνο. Ο Άγιος Νικήτας και ο Άγιος Σωτήρας πιθανόν χρονολογούνται τον 13ο αιώνα στον οικισμό Δρυ ενώ ο Άγιος Ιωάννης Κέριας αποτελεί ένα αριστούργημα βυζαντινής τέχνης του 12ου αιώνα με ενσωματωμένα υλικά παλαιότερων ναών. Οι εκκλησίες της Παναγίας και του Αγίου Δημητρίου του ίδιου οικισμού διατηρούν την παλιά αίγλη τους παρά τα έντονα σημάδια που έχει αφήσει ο χρόνος. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί ο Άγιος Δημήτριος στην Κηπούλα.
Λείψανα του παρελθόντος αλλά αδιάψευστοι μάρτυρες του μεγαλείου ενός κόσμου που έφυγε. Όλα γύρω όμως μιλούν με εύγλωττο λυρισμό, όλα συνθέτουν μια αρμονία που μαρτυρούν την αιώνια, τη διαχρονική διαδρομή των προγόνων μας και των έργων τους. Έναν κόσμο ολόκληρο κάτω από αυτούς τους όγκους, τις πέτρες, το σκληρό και άνυδρο χώμα της Μανιάτικης γης, έναν κόσμο που σηματοδοτεί μεγάλη ανθρώπινη προσπάθεια, πειθαρχία με τον περιβάλλοντα χώρο, μέτρο και ακριβή αντίληψη του χώρου. Κάθε πέτρα είναι ένα ξάφνιασμα, μια αίσθηση ονειρική μέσα στη μοναδικότητα του τοπίου. Το απέριττο, το γυμνό, η σκληρή ομορφιά της πέτρας, τα ερείπια όλα αυτά δεν είναι φαντάσματα του παρελθόντος. Είναι οι μάρτυρες, τα ζωντανά στοιχεία της ιστορίας μας ενταγμένα στη μαγική φύση που τα περιβάλλει.
Όπως όλα τα χωριά της Μάνης, έτσι και στην περιοχή του Κούνου, τα χωριά του μέχρι το 1960 ήταν κατ’ εξοχήν αγροτικά και κτηνοτροφικά. Μετά την περίοδο αυτή με την εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση άλλαξε ο τρόπος ζωής. Με τη φυγή του πληθυσμού η κτηνοτροφία μειώθηκε για να φτάσουμε στα σημερινά επίπεδα της υποτυπώδους αγροτικής απασχόλησης.
Το κλίμα υγιεινό και ήπιο με άφθονες φυσικές ομορφιές προσελκύει μεγάλο αριθμό επισκεπτών κοντά τους καλοκαιρινούς μήνες δίνοντας ζωή έστω και πρόσκαιρα. Τούτος ο εκπληκτικός τόπος έφθασε σχεδόν άθικτος ως τις μέρες μας. Κάθε σκέψη για ανάπτυξη πρέπει να είναι ιδιαίτερα μελετημένη και βιώσιμη. Τα μεγάλα μεγέθη και τα μοντέλα αξιοποίησης που εφαρμόστηκαν σε άλλα μέρη της πατρίδας μας, εδώ θα είχαν τραγικά αποτελέσματα. Ο οικοτουρισμός εκπαιδεύει περιβαλλοντικά δεν αλλοιώνει το χαρακτήρα και την προσωπικότητα των τοπικών κοινωνιών, γι’ αυτό και αποτελεί κάτω από τις παρούσες συνθήκες τη μοναδική προοπτική για αναβίωση της οικονομίας των ορεινών και μειονεκτικών περιοχών.
Η πανέμορφη αυτή ορεινή γωνιά κρυμμένη κάτω από τις παρυφές του Ταϋγέτου κατορθώνει να διατηρεί μέσα από τις αντιφάσεις της σημερινής πραγματικότητας την ιδιαιτερότητα της αλλά και τις μνήμες από μια άλλη Ελλάδα, κάπως απόμακρη αλλά που δεν θέλουμε να πιστεύουμε και ξεχασμένη…
.jpg)
0 Σχόλια