Λακωνική Μάνη:»Τόπος άγονος κτισμένος γύρω από την πύλη του Άδη»

 Εκεί στο τελείωμα του επιβλητικού και πανέμορφου  βουνού, που για χάρη του εμπνεύστηκε και δημιούργησε σωρούς από μεγαλοπρεπή ποιήματα ο Νικηφόρος Βρεττάκος, του Ταϋγέτου , βρίσκεται καταχωνιασμένη, άγονη, καραφλή και απόμακρη παλεύοντας με τις προλήψεις , τα μοιρολόγια  και τους θρύλους της η λακωνική Μάνη.

Όσες ιστορίες και να διαβάσεις για τη Μάνη και για τους

ανθρώπους της είναι βέβαιο ότι δεν φτάνουν για να περιγράψουν την εικόνα  και το μεγαλείο της.

Η Λακωνική Μέσα Μάνη ξεκινώντας ουσιαστικά από τον Βαχό και καταλήγοντας στο ακρωτήριο Ταίναρο, εκεί στις σκοτεινές πύλες του Άδη, ανατολικά και δυτικά θυμίζει μια καστροπολιτεία σαν εκείνες  της μεσσαιωνικής Σκωτίας που μόνιμα πολεμούσε τους Άγγλους  ή ακόμα περισσότερο στο ομιχλώδες Λονδίνο την εποχή του Σέρλοκ Χόλμς, που ως περίφημος ντετέκτιβ έψαχνε τους δολοφόνους στα πέτρινα σοκάκια και στους πανύψηλους πύργους με τα μικροσκοπικά παράθυρα.Η διαφορά με την Μάνη είναι ότι εδώ οι πόλεμοι γίνονταν ή μεταξύ τους (!!) ,ψάχνοντας οι Μανιάτες ( δίκην ντετέκτιβ) ποιά πατριά ισχυροποιείται ώστε να την καταστείλουν, ή όλοι μαζί ενωμένοι πολεμώντας τον Τούρκο κατακτητή.

Το ακρωτήριο Ταίναρο

Εδώ οι Μανιάτες λένε ότι όταν ο Θεός δημιουργούσε τη  γη , τις πέτρες που του περίσσεψαν τις έριξε στη Μάνη και δεν έχουν άδικο.Πέτρα, χώμα, φρύγανα, ασπαλαθροί  και ελαιόδεντρα δεσπόζουν στην άγονη και γυμνή γη της Μάνης.Από κει και έπειτα συναντάς σε κάθε οικισμό πυργογειτονιές και ατέλειωτες βυζαντινές πέτρινες εκκλησίες.Οι Μανιάτες ,μη έχοντας άλλη παραγωγή, το γλυκό που προσφέρουν στους ξένους είναι η φραγκόσυκο ή σύκο όπου εδώ στον τόπο τους αφθονούν.Ο λαμπερός και καυτός ήλιος που καψαλίζει την γη τους, τις περισσότερες εποχές του χρόνου, έχει επηρεάσει και τους Μανιάτες όπου τους διακρίνεις από το κατακόκκινο πρόσωπο τους, τα φαρδιά καπέλα αλλά και τα μεγάλα μουστάκια τους.Οι δε γυναίκες διαρκώς μαυροφορεμένες και με μαύρα τσεμπέρια στο κεφάλι θαρρείς ότι, αφού έχουν κοντά τους την πύλη για τον κάτω κόσμο, κάνουν μια συνεχόμενη ωδή στο Χάρο παρακαλώντας τον ή και προκαλώντας τον!! Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ ανθούν τα μοιρολόγια.Αυτά τα δεκαπεντασύλλαβα στιχάκια που υμνούν τον νεκρό  περιγράφοντας όλη του την ζωή.Παρά την ερημιά του τόπου, περνώντας από τους διάφορους οικισμούς νιώθεις ότι πίσω από τους πανύψηλους οχυρωματικούς πύργους κάποιο μάτι σε κοιτάει.

Ο Γερολιμένας στο ξέσπασμα του βοριά

Άγονη σκληρή γη που βλέποντας τη σου θυμίζει πεδίο μαχών με κατοίκους που μη έχοντας πολλά να τους προσφέρει ,εξασκήθηκαν στην τέχνη του πολέμου διατηρώντας την επί αιώνες αδούλωτη και παρθένα από κάθε επίδοξο εχθρό κατακτητή.

Κι όμως εδώ στη Μάνη έζησαν άνθρωποι της παλαιολιθικής εποχής στα περίφημα σπήλαια της όπου ομορφότερα δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο.Οι  ανασκαφές που γίνονται ανακαλύπτουν συνεχώς έναν άλλον υπόγειο πολιτισμό όπου έζησαν  άνθρωποι , ίσως και από την εποχή της δημιουργίας.

Αυτή είναι η Λακωνική Μάνη, ένας πανέμορφος  τόπος  με μεγάλη  και περήφανη ιστορία, θαρρείς όμως δαιμονισμένος που τις περισσότερες εποχές του χρόνου τον κατακαίει ο ήλιος , ενώ τις υπόλοιπες παρασέρνεται από τον βοριά, που ξεσπώντας επάνω του σηκώνει ακόμα και τις πέτρες και που ηρεμεί μόνο όταν τον προστάξουν οι φωνές που ακούγονται στο απόμακρο ακρωτήρι του   από τις Θεότητες του σκοτεινού  κάτω κόσμου!

Για την Όμορφη Μάνη