Η Μεγάλη γιορτή των Μέδικων-Γιατριάνων του Οιτύλου και το επτασφράγιστο μυστικό τους.

 

Από το βιβλίο του Μιχάλη Γρηγ. Μπατσινίλα «ΟΙ ΜΕΔΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΑΤΡΙΑΝΟΙ ΤΟΥ ΟΙΤΥΛΟΥ ΜΑΝΗΣ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ». Αθήνα 1999. Μέσα στην καρδιά του Χειμώνα στις 25 Δεκεμβρίου, που οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι αναγεννιέται ο ήλιος και γιόρταζαν τότε την ανανέωση του. Εκεί τοποθέτησαν ημερολογιακά και οι Χριστιανοί την γέννηση της τρισηλίου θεότητας του Σωτήρος Υμών Ιησού Χριστού, του λαμπερού ήλιου της δικαιοσύνης, της ελπίδας και της ΑΓΑΠΗΣ. Για την μεγάλη και ιστορική οικογένεια των Μεδίκων-Γιατριάνων του Οιτύλου της Μάνης, είναι ημέρα διπλής γιορτής, γιατί γιορτάζουν και την αναγέννηση ενός ιερού δεσμού ΑΓΑΠΗΣ, που ενώνει με εντολή των Γεναρχών τους, όλα τα μέλη της οικογένειας, όσο απομακρυσμένοι και αν είναι οι δεσμοί συγγένειας μεταξύ τους. Τα Χριστούγεννα ήταν ημέρα ανακωχής στις εχθρότητες και στα μίση, που τυχόν δημιουργούνταν μεταξύ της οικογένειας των Μεδίκων-Γιατριάνων, η υποχρεωτική προσέλευσή τους στην τελετή της Μεγάλης Γιορτής, απάλυνε τους λόγους της εχθρότητας και ο υποχρεωτικός αλληλοασπασμός στην κοινή τράπεζα, έσβηνε και τα τελευταία ψήγματα κακίας. Έτσι η μεγάλη αυτή ιστορική οικογένεια είχε τα λιγότερα φονικά, μέσα σε ένα τόσο σκληρό και ευτελές για την ανθρώπινη ζωή περιβάλλον των Μανιατών. Την ημέρα εκείνη αναπτύσσεται μία μεγάλη πνευματική δύναμη ΑΓΑΠΗΣ, που συνένωσε και συνενώνει όλα τα μέλη, ως μύστες της μεγάλης οικογένειας των Μεδίκων-Γιατριάνων του Οιτύλου, χωρίς μακροχρόνια αρχεία ή οικογενειακά έγγραφα, παρά μονάχα με την ισχυρή παράδοση, μέσα από το αυστηρά τελετουργικό μυστήριο της Μεγάλης Γιορτής των Χριστουγέννων. Στο Οίτυλο από τις προπαραμονές συρρέουν μέσα στον παγερό χειμώνα, γέροντες, μεσήλικες και νέοι άνδρες των Μεδίκων-Γιατριάνων απ’ όλη την Ελλάδα, ακόμη και από το εξωτερικό. Την προπαρασκευή, τα έξοδα και την εκτέλεση της Μεγάλης Γιορτής την επωμίζονται κάθε χρόνο, διαφορετικά μέλη της οικογένειας, που αθροίζονται σε μία ομάδα, που λέγεται «Μπουλούκι». Τα μπουλούκια είναι επτά, όσοι και οι πρώτοι αδελφοί Μέδικοι-Γιατριάνοι, όμως έχει συμφωνηθεί από τα παλιά χρόνια, όποιος αδελφός ή μπουλούκι δεν είναι ισχυρό σε άνδρες μέλη, να ζητάει βοήθεια για στελέχωσή του, από άνδρες μέλη άλλων ισχυρότερων μπουλουκιών. Όλοι οι άνδρες Μέδικοι-Γιατριάνοι είναι αυτόματα και μέλη της Μεγάλης Γιορτής, όμως για να γίνουν ενεργά, πρέπει να εγγράφονται σε ένα μπουλούκι, ώστε να συμμετέχουν οικονομικά στα έξοδα της Μεγάλης Γιορτής και στις κοπιαστικές εργασίες που απαιτούνται, για την εκτέλεση της συνεστίασης όλων των άλλων αδελφών εκείνο τον χρόνο, που θα γιορτάζει το μπουλούκι τους.

Κατά την ημέρα των Χριστουγέννων συγκεντρώνονται όλοι οι Μέδικοι-Γιατριάνοι με τις οικογένειές τους, στις 8.30 π.μ. στο κτίριο, όπου θα τελεσθεί η Μεγάλη Γιορτή. Από εκεί με πομπή μπροστά η σημαία της οικογένειας και τα δύο λάβαρα και πίσω ο δίσκος μνημόσυνου, υπέρ των σοφών γεννητόρων τους Πέτρου και Ανθής Μεδίκου-Ιατρού, μαζί και το κανίστρι με το στάρι (τα σπερνά) υπέρ υγείας των αδελφών του μπουλουκιού που γιορτάζει, κατευθύνονται όλοι στον ναό των Ταξιαρχών, που είναι οικογενειακή τους εκκλησία και εκκλησιάζονται. Εκεί εκφωνείται ο πανηγυρικός ιστορικός λόγος και τελείται το μνημόσυνο για τους γενάρχες τους Πέτρο και Ανθή, κατά το τέλος της θείας λειτουργίας γίνεται λιτανεία περιφοράς της εικόνας της Γέννησης του Χριστού στον Κάτω Μαχαλά του Οιτύλου, που είναι τα σπίτια της συνοικίας των Μεδίκων-Γιατριάνων.

Την εικόνα την πιάνουν από την εκκλησία, δύο άνδρες από το μπουλούκι του αδελφού που γιορτάζει εκείνη την χρονιά, μπροστά τους πάνε η σημαία με τα λάβαρα, που τα κρατούν νέοι άρρενες Μέδικοι -Γιατριάνοι. Η Λιτανεία με όλο το εκκλησίασμα περνάει δίπλα απ’ το Παλάτι, στην Απιδιά και κατηφορίζει προς την Ρούγα, την κεντρική πλατεία των Μεδίκων-Γιατριάνων, εκεί διαβάζει ο παπάς, μετά γίνεται αλλαγή και παραλαμβάνουν την εικόνα δύο άνδρες, από το μπουλούκι του αδελφού, που θα γιορτάσει τον επόμενο χρόνο.

Στην εκκλησία, που φτάνει από τον κάτω δρόμο η λιτανεία, αν είναι καλός καιρός ακουμπάνε την εικόνα στο προαύλιο της εκκλησίας και ο παπάς κάνει την λήξη (αμπόλυση) της θείας λειτουργίας. Προσκυνώντας την εικόνα ο κόσμος αφήνει χρήματα στο προσκυνηστάρι, παίρνουν αντίδωρο απ’ τον παπά και σπερνά από τον δίσκο και το κανίστρι. Έπειτα όλος ο κόσμος περνάει αμέσως μετά από το κτίριο, όπου γιορτάζεται η Μεγάλη Γιορτή και παίρνει το παραδοσιακό μανιάτικο γλυκό της δίπλας με ένα ποτό λικέρ, ευχόμενοι χρόνια πολλά στους Μέδικους-Γιατριάνους, που γιορτάζουν. Γύρω στις 1 μ.μ. αρχίζουν να προσέρχονται στο κτίριο που γίνεται η Μεγάλη Γιορτή, οι αδελφοί Μέδικοι-Γιατριάνοι, κρατώντας ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι ο καθένας, όπως απαιτεί η παράδοση και το έθιμο. Πηγαίνουν και κάθονται σε ιδιαίτερη αίθουσα, σε κοινή τράπεζα αποκλειστικά για τους άντρες. Οι γυναίκες τους τα παιδιά και τυχόν φιλοξενούμενοι συνεστιάζονται σε ξεχωριστή αίθουσα.

Στην αίθουσα των αδελφών Μεδίκων–Γιατριάνων κάθεται και ο παπάς, όπου διαβάζει και ευλογεί την τράπεζα, αφού πρώτα σερβιριστεί το πρώτο παραδοσιακό φαγητό, «ο χόντρος με τον λείο». Αμέσως μετά την ευλογία του παπά, κρατάνε ένα λεπτό σιγή εις μνήμην των αποθαμένων αδελφών Μεδίκων–Γιατριάνων και κατόπιν εκφωνείτε «ο ύμνος προς τους προγόνους». Αρχίζοντας το φαγητό που σερβίρεται μόνο από τους άρρενες του μπουλουκιού, που γιορτάζει και τις θυγατέρες τους, γιατί ξενοαίματοι απαγορεύεται να εισέλθουν, έστω και για λίγο στην αίθουσα συνεστίασης των αδελφών Μεδίκων–Γιατριάνων.

Τα φαγητά που φτιάχνονται και σερβίρονται στην Μεγάλη Γιορτή υποχρεωτικώς απαραίτητα είναι τρία: Χόντρος με λείο, Κρέας με πατάτες, Κοτόπουλο με μακαρόνια ή με παστίτσιο. Το κάθε μπουλούκι που γιορτάζει μπορεί να προσθέσει ότι θέλει στο τραπέζι, λουκάνικα, σαλάτες, γαρνιτούρες, ελιές, τυριά, τζατζίκι, κ.λ.π. Μετά το φαγητό του ο παπάς σηκώνεται και απέρχεται πηγαίνοντας στην άλλη αίθουσα των φιλοξενουμένων. Οι αδελφοί Μέδικοι–Γιατριάνοι συντρώγουν και συζητούν μεταξύ τους, αστειευόμενοι προς αυτούς που σερβίρουν και αλληλοευχόμενοι «εις υγείαν» με το κρασί τους. Όταν τελειώσουν το φαγητό τους, ο μεγαλύτερος σε ηλικία αδελφός πρώτος σέρνει τον χορό με τα δημοτικά τραγούδια, ακολουθώντας όλοι οι άρρενες Μέδικοι-Γιατριάνοι και εν συνεχεία όλοι οι άλλοι γυναίκες, παιδιά φιλοξενούμενοι. Αν είναι καλός ο καιρός βγαίνουνε και χορεύουν στην πλατεία της Ρούγας όλοι μαζί με μεγάλο ενθουσιασμό, όπως έκαναν και οι πρόγονοί τους. Αν και έχουν περάσει πάνω από 5 αιώνες ποτέ δεν παρέλειψαν οι απόγονοι των μεγάλων Μεδίκων-Γιατριάνων του Οιτύλου να γιορτάζουν ακόμη και στις μελανότερες στιγμές της Ελληνικής ιστορίας. Τα Χριστούγεννα προσέρχονται οι Μέδικοι-Γιατριάνοι, ν’ ακούσουν από τους γεροντότερους και από τους πεπειραμένους, ωραίους λόγους φιλαλληλίας, αγάπης και αλληλεγγύης, εκεί ανανεώνουν κάθε χρόνο τον όρκο πίστης και αφοσίωσης στις Ελληνικές οικογενειακές παραδόσεις, εκεί γίνονται Μύστες του ΜΥΣΤΙΚΟΥ της Μεγάλης Γιορτής οι νεοεισερχόμενοι άρρενες Μέδικοι-Γιατριάνοι.

Ο γεροντότερος που πρέπει να είναι και πεπειραμένος, αργά το απόγευμα καλεί όλους τους ενήλικους άρρενες Μέδικους-Γιατριάνους, στην ιδιαίτερη αίθουσα γι’ αυτούς και αφού κλείσουν πόρτες και παράθυρα, βάζοντας φρουρούς όπου απαιτείται και χτυπώντας προκαλούν θορύβους για να μην ακούγεται τίποτα από τα λόγια του ΜΥΣΤΙΚΟΥ, που ανακοινώνεται με τελετουργία αδελφικών ασπασμών, με κρασί και με 7 σουβλάκια με 5 κομμάτια κρέας το καθένα. Αυτά συμβολίζουν τα 7 αδέλφια -μπουλούκια-και τα 5 μερδικά σε κάθε μπουλούκι 5×7=35 μέλη, έτσι όρισαν στην Κατοχή λόγω στενότητας της οικονομίας και λόγω των παρά πολλών Μεδίκων-Γιατριάνων, που ζούσαν τότε στο Οίτυλο και στα γύρω χωριά. Έτσι μονάχα 35 άνδρες ελάμβαναν μέρος στο τραπέζι και στο Μυστικό της Μεγάλης Γιορτής. Σήμερα δεν υπάρχουν τέτοιοι οικονομικοί περιορισμοί συμμετέχουν όσοι χωράνε στην αίθουσα του Μυστικού και της κοινής τράπεζας. Εκεί συντελείται η κορύφωση της ημέρας και του εθίμου, εκεί το μίσος διαλύεται, η έχθρα λησμονείται και η ΑΓΑΠΗ δοξασμένη, στεφανώνει και αδελφώνει με ατσάλινους κρίκους, τους απογόνους των γεναρχών τους Πέτρου και Ανθής Μεδίκου Ιατρού. Εκεί συντελείται μία αέναη συνέχεια αιώνων και παρ’ όλο, που δια μέσου των αιώνων, χαλαρώθηκαν οι δεσμοί συγγένειας, μεταξύ των μελών και δημιουργήθηκαν νέοι δεσμοί συγγένειας με άλλες οικογένειες και παρ’ ότι κατεβλήθησαν μεγάλες προσπάθειες από πολλούς, ν’ αποσπάσουν το ΜΥΣΤΙΚΟ, ουδέποτε τελεσφόρησαν, γιατί όποιος σκεφτεί να το πει, παρατηρεί κακά και θανατικό να έρχονται και κανείς δεν απετόλμησε ποτέ να το αποκαλύψει, φοβούμενος την κατάρα των γεναρχών, μήπως πέσει στην ιδιαίτερη οικογένειά του. Εκεί συντελείται η αέναη πορεία των αδελφών Μεδίκων-Γιατριάνων μέσα στους αιώνες, με ακράδαντη πίστη στην προγονολατρεία τους, που είναι δεμένη με ευχές και κατάρες από τους γενάρχες και όλους τους προγόνους.

Εκεί πρέπει να σταματάει η περιέργεια κάποιων και να ρωτούν έστω, τι είναι το ΜΥΣΤΙΚΟ. Εκεί πρέπει να σταματάει η περιέργεια, με σεβασμό στο μεγαλύτερο ιδεώδες της ανθρώπινης φυλής για την συνύπαρξή της, που είναι η ΑΓΑΠΗ. Πολλοί έχουν αναρωτηθεί τι λέγεται μεταξύ των αδελφών Μεδίκων -Γιατριάνων και παραμένει για τόσους αιώνες ΜΥΣΤΙΚΟ. Μία είναι η απάντηση! Μόνο λόγια ΑΓΑΠΗΣ μένουνε μυστικά στις οποιεσδήποτε σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, μόνο λόγια αγάπης δεν ξεμπροστιάζονται σε οποιανδήποτε διαφωνία ή διχόνοια και μόνο λόγια ΑΓΑΠΗΣ μπορούν να δέσουν στέρεα οικοδομήματα μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, αυτά είναι λοιπόν το ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΜΕΔΙΚΩΝ-ΓΙΑΤΡΙΑΝΩΝ με δύο λόγια, όπως τα είπε και ο Σωτήρας Χριστός «ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ», γι’ αυτό έγιναν σημαία και αιώνιο σύμβολο στους Μέδικους-Γιατριάνους του Οιτύλου Μάνης. Το έθιμο τούτο της Μεγάλης Γιορτής και η διαθήκη των γεναρχών τους, παραμένει όπως ήταν στους αιώνες και θα εξακολουθεί να παραμένει, γιατί διέπεται από μία μεγάλη αρχή, κοινωνική και Χριστιανική, την αρχή της ΑΓΑΠΗΣ. Πηγή: http://www.mani.org.gr/medikoi/mm/mm14/mm_meg_giorti.htm