Οι Πειρατές της Μάνης!!

 

Το ευρύ φάσμα πειρατικών δραστηριοτήτων των Μανιατών, τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα, αλλά και η εξοικείωση τους με το υγρό στοιχείο τους έκανε περιζήτητους κουρσάρους.Οι κουρσάροι, ως μισθωμένοι πειρατές από τις μεγάλες ναυτικές δυνάμεις, λειτουργούσαν σε καθεστώς νομιμότητας, αφού οι τελευταίες τους παρείχαν την προστασία τη

ς σημαίας τους. Οι κουρσάροι ήταν στην πραγματικότητα μισθοφόροι της θάλασσας, τους οποίους χρησιμοποιούσαν τα κράτη για να προκαλούν καταστροφές στους αντιπάλους τους σε καιρό πολέμου.Οι Άγγλοι είχαν ιδρύσει μια παροικία στο Πορτ Μαχόν της Μινόρκας, όπου εκπαίδευαν Μανιάτες πειρατές για να τους χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια ως πληρώματα στα πλοία τους.Οι Μανιάτες έτυχαν επίσης ευνοϊκής μεταχείρισης από τη Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας και επάνδρωναν για πολλά χρόνια τα κουρσάρικα πλοία της που έπλεαν στο Αιγαίο.

Εκτός όμως από τις ληστρικές -νόμιμες-ή μη-δραστηριότητες τους, οι Μανιάτες πειρατές ανέπτυσσαν συχνά και πολιτική δράση.

Ο Λυμπεράκης Γερακάρης από το Οίτυλο, μεγάλος πειρατής αλλά για πολλούς αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα.Διετέλεσε μπέης της Μάνης, συνεργάστηκε με τους Βενετούς και τους Οθωμανούς, και έπαιξε σημαντικό ρόλο στις πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις της περιοχής.Επίσης ο Λυμπεράκης Γερακάρης , εξαιτίας μιας βεντέτας που κήρυξε στους Στεφανόπουλους, ανάγκασε τους τελευταίους μαζί με μεγάλο αριθμό Οιτυλιωτών να μεταναστεύσουν μαζικά στην Κορσική, όπου ίδρυσαν τη μανιάτικη παροικία Καργκέζε, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα.

Ένας άλλος πειρατής της Μάνης ήταν ο Μιχάλης ή Μιχελής Μανιάτης , που έδρασε στα νησιά του Αιγαίου και συνεργάστηκε με το Γάλλο πειρατή Ουγκό ντε Κρεβελιέ.Τον συναντούμε στη λεηλασία της Νάξου στα τέλη του 17ου αιώνα, ενώ το όνομα του αναφέρεται και σε πολλά έγγραφα.Ο Μιχάλης Μανιάτης συνδέθηκε με τον νεαρό Σταμάτη Καστανιά από την Ικαρία, τον οποίο άρπαξε σε ένα ρεσάλτο και τον υιοθέτησε. Ο Σταμάτης Καστανιάς εξελίχθηκε σε δεινό πειρατή και ναυπηγό χάρη σ΄ένα πλοίο που χάρισε στον σουλτάνο, έγινε ηγεμόνας της Ικαρίας και διοίκησε το νησί για επτά χρόνια.Ο Μιχάλης Μανιάτης επίσης διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον περίφημο μοναχό Καισάριο Δαπόντε, ο οποίος με τις παραινέσεις του προσπάθησε να τον πείσει να εγκαταλείψει την πειρατεία.

Πειρατές στη Μάνη

Διαβόητος πειρατής της Μέσα Μάνης ήταν και ο Νικολός ο Σάσσαρης από το Μέζαπο.Ο Σάσσαρης προέρχονταν απ΄τους Φελουριάνους -Κάρλους , οικογένεια με ισχυρούς δεσμούς με την πόλη Σάσσαρι της Σαρδηνίας.Κούρσευε κατά κανόνα μόνος του , χρησιμοποιώντας ρωσική σημαία και έφερε το όνομα Μονομάτης ή Μονόφθαλμος , επειδή είχε χάσει το μάτι του σε κάποια συμπλοκή.Σκοτώθηκε σε ναυμαχία με την τουρκική αρμάδα στα νερά της Μάνης.Το όνομά του έγινε ευρύτερα γνωστό από ένα μοιρολόϊ της Μέσα Μάνης που διασώθηκε και τραγουδιέται έως σήμερα, Το Μοιρολόϊ του Κουρσάρου.(βλέπε Ο Νικολός ο Σάσσαρης και το μοιρολόϊ του  )

Σημαντικοί Μανιάτες πειρατές ήταν επίσης ο Σαμπάτης Λέκκας, ο Δημήτρης Καλκαντζής από το Μαραθονήσι , ο επονομαζόμενος Χούρκος ή Κούρκος , άγριος πειρατής που δρούσε υπό ρωσική σημαία και οι Θόδωρος και Αναπλιώτης.

Άλλοι γνωστοί Μανιάτες πειρατές ήταν οι Τρουπάκηδες , οι Ρίτσοι , οι Ρόζοι , οι Λεκκιάνοι, οι Χαραμάνοι, οι Αραπάκηδες, οι Κουτσουλιέρηδες , ο Πηλόκωτσος απ΄τον Κυπριανό, τ΄αδέλφια Αντώνης και Γιάννης Μανιάτης , ο Αντώνης Κοσμάς, ο Κορσικανός με μανιάτικη καταγωγή Μαθιός , που αναφέρεται για τη δράση του σε πολλά επίσημα έγγραφα.

Πειρατική Γαλέρα

Επίσης , οι οικογένειες Μαυρομιχαλαίων και Μαντούβαλων ασκούσαν πειρατεία.

Μάλιστα το 1786 οι Μαντούβαλοι, που είχαν στην ιδιοκτησία τους ολόκληρο το χωριό Πάνω Μπουλαριοί και την περιοχή μέχρι το Πόρτο του Γιαλιού, είχαν εγκαταστήσει φυλάκιο ανάμεσα στο Ταίναρο και το Κάβο Γκρόσσο και εισέπρατταν τελωνιακούς δασμούς. Αυτό έγινε αιτία να κηρυχθεί βεντέτα ανάμεσα στις δυο μεγάλες οικογένειες της Μάνης , τους Μαυρομιχαλαίους και τους Μαντούβαλους , επειδή οι Μαυρομιχαλαίοι αρνήθηκαν να πληρώσουν φόρο όταν ένα πλοίο τους, προσάραξε στο αραξοβόλι των Μαντούβαλων.

Πηγή : «Πειρατεία στη Μάνη και στη Μεσόγειο» σελ.57-58-59. Κατερίνα Κοριζώνη-Λεωνίδας Γουργουρίνης-Χάρης Γιαννόπουλος.

Εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη.Γ.Π.Δημακόγιαννης