 |
| Ρούγα στον Πάλυρο. Φωτό Γιάννης Βουρλίτης |
Τι να πρωτοθυμηθώ από την παλιά ρούγα;
Όταν ο ήλιος σιγά-σιγά κρύβονταν πίσω από το βουνό της Άνω Πούλας και δρόσιζε όλη η φύση από την αφόρητη ζέστη της ημέρας, τότε ερχόταν η ώρα της ρούγας.
Η ρούγα συνήθως βρισκόταν σε κεντρικά σημεία του χωριού και αποτελούσε το απογευματινό συναπάντημα των χωριανών.Κατάκοποι από
τις δουλειές της ημέρας, άλλος στο όργωμα, άλλος στο κλάδεμα και οι γυναίκες από τις δουλειές του σπιτιού ή και στα χωράφια ακόμα ,όλοι μαζί μαζεύονταν στη θρυλική ρούγα για να ξαποστάσουν και να ξεφύγουν από όλα αυτά.Η ρούγα ήταν ένας αυτοσχέδιος μεγάλος μακρύς πάγκος κτισμένος από πέτρες, με ύψος περίπου 50-60 πόντων, ίσα για να μπορείς να κάτσεις δηλαδή.Ήταν κτισμένες σε τοίχους από πύργους που κοιτούσαν το δρόμο και το μάκρος τους αν και διαφέρει από ρούγα σε ρούγα ήταν περίπου στα 2 μέτρα ή και 3 αναλόγως τις ανάγκες ώστε να χωρούν όλοι.
Οι γυναίκες με ένα πλεκτό στο χέρι και απαραιτήτως τσεμπέρι στο κεφάλι, και οι άντρες με εκείνα τα φαρδιά ψάθινα καπέλα που δεν τα έβγαζαν παρά μόνο στον ύπνο , όλοι μαζί ξεκινούσαν τις ιστορίες. Στη ρούγα όλοι είχαν άποψη, γραμματιζούμενοι οι μη. Γίνονταν όλοι πρωθυπουργοί, αφέντες, πολεμιστές και ότι άλλο πάει ο νους.
Στη ρούγα μαζεύονταν και οι κυνηγοί και αράδιαζαν ότι ψέμα τους κατέβαινε για το κυνήγι της ημέρας.
Χαρακτηριστικά, θυμάμαι από παιδί, όταν το κυνήγι πήγαινε καλά, οι γυναίκες για να κάνουν επίδειξη στο χωριό, ορμώμενες φυσικά από τους άντρες τους κυνηγούς, μαδούσαν τα πουλιά στη θρυλική ρούγα. Έτσι όλο το χωριό έβλεπε την επιτυχία των αντρών τους στο κυνήγι, και έτσι δεν αμφισβητούσε κανείς τις ικανότητες τους.
Ελλείψει καφενείων στα περισσότερα μικρά χωριά της Μάνης , η ρούγα ήταν αυτή που τα αντικαθιστούσε. Πολλές φορές παραμέριζε ο ένας τον άλλον και ακουμπούσε επάνω στο τσιμεντένιο επίστρωμα τον καφέ και το νερό του.Όποιος περνούσε είτε με αυτοκίνητο , είτε με τα πόδια μπροστά από τη ρούγα, φεύγοντας, γίνονταν για πολύ ώρα αντικείμενο σχολιασμού. Ποιός ήταν, τι φορούσε, τι δουλειά κάνει και άλλα τέτοια κωμικά.
Συνήθως στις ρούγες έβγαινε το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας για την κάθε οικογένεια. Έτσι γνώριζε ο καθένας για τον άλλο τα πάντα! Τι δουλειές έχει να κάνει την επόμενη ημέρα, τι ώρα θα τις κάνει μέχρι και τι φαγητό θα βγάλει η κατσαρόλα!Πολλές φορές γίνονταν και φιλονικίες μεταξύ του αντρόγυνου που κάθονταν στη ρούγα. Εκεί ήταν η κορύφωση του γέλιου που στη ρούγα ήταν σύνηθες.
«Βρε Πότη μου δεν άλλαξες κάλτσες το μεσημέρι, τις φοράς ακόμα!!»
«Τράβα μωρή μέσα στο σπίτι που θα με πεις ότι δεν τις άλλαξα!! Δεν λέπεις ότι φορού άλλες;Εξυπνάδα πουλάς μπροστά ζόλους;»
Εμείς μικρά παιδιά τότε ξεκαρδιζόμασταν στο γέλιο!!
Ατέλειωτες οι αναμνήσεις μας από την παλιά ρούγα…..!!!
Η πιο όμορφη στιγμή της όμως ήταν όταν η νύχτα απλώνονταν στη φύση και οι παλιοί κάτω από το φως μια λάμπας που την έφερναν για να βλέπει ο ένας τον άλλον, ξεκινούσαν τις ιστορίες.
Ατέλειωτες ιστορίες και περιστατικά της Μάνης που έζησαν εκείνοι.Πολλές φορές φάνταζαν σαν παραμύθια αλλά μέσα στην σιωπή της φύσης και το απόλυτο σκοτάδι θαρρούσες ότι οι πρωταγωνιστές των ιστοριών ήταν μπροστά σου τους, ένιωθες δίπλα σου.
Αργά τη νύχτα η παρέα διαλύονταν! Όλοι καληνυχτιζόμασταν και πηγαίναμε για ύπνο. Η ρούγα άδειαζε από τις φωνές και από τα χαχανιτά της παρέας.
Ξαναγίνονταν ένα άχαρο πεζούλι ως το άλλο απόγευμα που θα ξαναέπαιρνε ζωή από το καινούργιο συναπάντημα των χωριανών.
Η ρούγα υπάρχει ακόμα και στις ημέρες μας, αλλά με λιγοστούς ανθρώπους να της δίνουν ζωή καθώς τα χωριά ένα-ένα ερημώνουν.
Για την Όμορφη Μάνη
0 Σχόλια