«…κουράγιο φτάσατε, βοήθειά σας, ο Προφήτης θα σας βοηθήσει να φτάσετε και να προσκυνήσετε..»!
Αυτά είναι συνήθως τα λόγια άλλων προσκυνητών οι οποίοι αντιλαμβανόμενοι την δυσκολία αλλά και την κόπωση όλων όσων καταφθάνουν στο μικρό εκκλησάκι στην κορυφή του Ταϋγέτου τους ενθαρρύνουν ώστε να ολοκληρώσουν τον σκοπό της ταλαιπωρίας τους που είναι το προσκύνημα στον Προφήτη Ηλία.
Εκεί οι προσκυνητές, αν και οι περισσότεροι μεγαλωμένοι στις μεγαλουπόλεις, δεν είναι σαν τους πολλούς που φαίνονται αμίλητοι, απρόσωποι και εσωστρεφείς. Η παρουσία όλων στην κορυφή του Ταϋγέτου έχει έναν κοινό σκοπό: Το προσκύνημα στον Προφήτη Ηλία. Έναν σκοπό για τον οποίο το αρσενικό βουνό ο Ταΰγετος, έβαλε τους δικούς του όρους για να επιτευχθεί και δεν είναι άλλος από την κοπιαστική ανάβαση. Όλοι λοιπόν μαζί εκπληρώνοντας αυτό τον σκοπό στο τέλος της βραδιάς, την παραμονή της εορτής , τους βρίσκει ενωμένους, φίλους και ζεστούς ο ένας προς τον άλλον. Ίσως τελικά η εορτή αυτή , του Προφήτη Ηλία , εκεί ψηλά στην κορφή του Ταϋγέτου να έχει αυτό το βαθύτερο νόημα: Την σμίξη όλων των ανθρώπων όποιας κοινωνικής τάξης, σε μια περιπέτεια ακόμη και επιβίωσης με στόχο να αντιληφθούμε επιτέλους όλοι, ότι οι άνθρωποι έχουμε ακόμα και στις ημέρες μας την ανάγκη των συνανθρώπων μας!!
Με το σούρουπο αρχίζει η προετοιμασία για το άναμμα των δυο φωτιών, μια προς τη πλευρά της Λακωνίας και μια προς τη πλευρά της Μεσσηνίας. Οι φωτιές συντηρούνται όλη σχεδόν τη νύχτα και ανάβουν με μισολιωμένα κεριά και λιβάνι που φέρνουν οι προσκυνητές. Το λιωμένο λιβάνι «κυλάει» από τα μικρά ανοίγματα του κύκλου από πέτρες και οι φλόγες χαιρετούν τις αντίστοιχες φωτιές που ανάβουν τα χωριά που βρίσκονται στις χαμηλότερες πλαγιές του βουνού.
Η θέα των πιστών που ολοένα ανεβαίνουν στην κορυφή ακόμα και τη νύχτα και οι οποίοι διακρίνονται από τους φακούς που κινούνται συνεχώς δημιουργεί ένα όμορφο συναίσθημα. Είναι η νύχτα της εορτής του Προφήτη , αλλά και η μεγάλη εορτή του εκπληκτικού αυτού βουνού.Όσο απρόσιτο και επιβλητικό δείχνει όταν το κοιτάς από χαμηλά που το χειμώνα γνωρίζεις ότι παλεύει με τους ανέμους, τα χιόνια και τις κακουχίες της μανιασμένης φύσης , τόσο φιλόξενο, ήμερο και ζεστό δείχνει στην εορτής της μικρής εκκλησίας του στην σαν πυραμίδα κορφή του.
Η καμπάνα κτυπάει στις 2 το πρωί και η λειτουργία διαρκεί μέχρι την ανατολή. Ανατολή που όλοι περιμένουν και κοιτούν προς τη πλευρά του Πάρνωνα απ’ όπου ξεπροβάλει ο ζωοδότης ήλιος, κόκκινος σαν τη φωτιά. Τότε οι άνθρωποι μετακινούνται προς τα δυτικά για να απολαύσουν στα αχνά χρώματα της αυγής το φαινόμενο της πυραμίδας. Της σκιάς δηλαδή της πυραμιδοειδούς κορφής του Ταϋγέτου που σχηματίζεται μέσα στο Μεσσηνιακό κόλπο στον ορίζοντα της δυτικής Μεσσηνίας.
Ένα μοναδικό φαινόμενο, μια στιγμή μαγική, ονειρεμένη, που αφήνει τους πάντες άφωνους. Και ξαφνικά η κορφή αδειάζει. Δεν πρέπει ν’ ανέβει ψηλά ο ήλιος γιατί η κατάβαση θα δυσκολέψει. Παρατηρούμε ανατολικά και δυτικά στις πλαγιές του βουνού, να κυλούν δυο ανθρώπινα ρυάκια, ενώ νότια διακρίνουμε το δάσος της Βασιλικής και τις βουνοκορφές της οροσειράς μέχρι το Ταίναρο, που ανάμεσά τους βρίσκεται η αδούλωτη Μάνη. Εκεί όπου μεγάλωσαν, έζησαν και πέθαναν ελεύθεροι άνθρωποι, αγέρωχοι και σκληροτράχηλοι, όπως ο Ταΰγετος, εκεί όπου ο θάνατος για τη διατήρηση της Ελευθερίας αποτελούσε τρόπο ζωής.
Κλείνουμε το μικρό αφιέρωμα στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία που βρίσκεται στην κορυφή του Ταϋγέτου με ένα ποίημα ωδή στον Ταΰγετο του Νικηφόρου Βρεττάκου:
Έτσι μου στάθηκε ο Ταυγετος
Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος: όπως ο κόρφος της μητέρας μου.
Με πότισε γαλάζιο, αψύ αίμα, ήλιο και πράσινο
ως να μου δέσει την ψυχή όπως την πέτρα του
ως να χαράξει στην καρδιά μου τις βαθιές χαράδρες του
να σχηματίσει μες στη ζωή μου δώδεκα κορφές
να βγαίνω απάνω με μοναδικό μου όνειρο τον ήλιο.
Με δίψα μου μοναδική τον ήλιο.
Δίψα βαθιά σαν ωκεανός,
ψηλότερη ως το φεγγάρι.
Δίψα που να τη λυπηθεί ο Θεός.
Γύρω τριγύρω στην καρδιά μου τα γεράνια στέφανα των γκρεμνών του,
ρωγμές για ζώα, νεροσυρμές, ελάτια κι αγριοπερίστερα.
Κι ένας αϊτός απάνω μου να σπαθίζει τα σύννεφα.
Κι ένας αϊτός απάνω μου να σκάφτει τις βροντές
ζητώντας να ‘βρει μέσα τους ένα σπινθήρα! Έτσι
μου στάθηκε ο Ταΰγετος όσο να γεννηθούνε
τα δυο παιδιά του Θεού μέσα μου: η Ποίηση και η Αγάπη!
Τα κείμενα είναι της Όμορφης Μάνης , αλλά και με αποσπάσματα από το πολύ ενδιαφέρον άρθρο της mani.org Διανυκτέρευση στο Προφήτη Ηλία του Ταϋγέτου
Το άρθρο αυτό διαβάστηκε από:
0 Σχόλια