Μανιάτικη Βεντέτα, Γδικιωμός

Απίστευτος ο τόπος στη Μάνη, απίστευτοι όμως και οι άνθρωποι της!
Ήταν εκείνοι που ξεχώριζαν για την αρχιτεκτονική τους, την θρησκευτική τους ευλάβεια, την περηφάνια τους αλλά και την ανδρεία τους αφού πολεμούσαν παντού και πάντα και μάλιστα στην πρώτη γραμμή.
Ακόμα και σήμερα οι Μανιάτες κρατάνε το «χρώμα» των προγόνων τους.Ιδιαίτερα ο τοπικός πολιτισμός κρατά έως  και σήμερα τους δικούς του άγραφους νόμους για
οποιεσδήποτε συμφωνίες η αγοραπωλησίες.Ο λόγος τους είναι συμβόλαιο!Αλήθεια βλέποντας τους και ακούγοντας τους να μιλάνε με τον ξεχωριστό ιδιωματισμό τους στην λεκτική προφορά τους (αρχαιοελληνική γλώσσα δωρική) δεν διακρίνετε ότι εναρμονίζονται απόλυτα με το άγριο και ξεχωριστό τοπίο της Μάνης και τους κάνουν και τους ίδιους ξεχωριστούς;
Αλλά όπου δεν τα έβρισκαν μεταξύ τους στη Μάνη επικρατούσε η Βεντέτα ή κατά το ορθόν γδικιωμός ή δικηωμός .
Βεντέτα σαν ορολογία θεωρείται η αντεκδίκηση δυο οικογενειών οι οποίες προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους προβαίναν  σε αλληλοδιαδόχους φόνους.
Όταν επρόκειτο για σύγκρουση μεταξύ μελών του ιδίου γένους επενέβαινε αρχικά η γεροντική (συμβούλιο του γένους) με σκοπό τον συμβιβασμό.Αξιοσημείωτο είναι ότι οι γυναίκες, που θεωρούντο άνευ αξίας και γνώμης,προέτρεπαν- εντούτοις- την συνέχιση της βεντέτας μέσα από τα ίδια τα μοιρολόγια τους και εντέλει εξωθούσαν τους άντρες σε φόνους.
Ο Γ. Φτέρης γράφει ότι η Μάνη είναι ο τόπος  «όπου οι άνθρωποι κληρονομούν αυτή την τιμιότητα:Να θυμούνται και να μην λησμονάνε ποτε τίποτε ούτε το καλό αλλά ούτε και το κακό»!
Για να ολοκληρωθεί η Βεντέτα γινόνταν η λεγόμενη χωσία (ενέδρα) του εκδικητή ο οποίος εφόσον πετύχαινε το σκοπό του όλη η οικογένεια ήταν περήφανη για αυτόν.Τα δύσβατα μονοπάτια γεμάτα ακανόνιστες πέτρες και τα ψηλά τοιχία (ξερολίθια) ευνοούσαν τη χωσία. Ο αντίπαλος ήταν υποχρεωμένος να φυλάγεται καλά αλλιώς….

Οι μανιάτες , όμως έστω και ποτισμένοι για εκδίκηση τηρούσαν πάντα τους άγραφους κανόνες του τόπου τους και των προγόνων τους.
Για παράδειγμα δεν προβαίναν σε χωσία όταν έκαναν  τρέβα, δηλαδή ανακωχή. Αυτή ανέστελλε τους νόμους του γδικιωμού όταν υπήρχαν ζωτικές εποχιακές εργασίες (π.χ μάζεμα ελιάς).
Τέλος έχουμε και περιπτώσεις του ψυχικού η αλλιώς ψυχαδερφοσύνης.Είναι το αντίθετο του γδικιωμού, συμφιλιωτικό έθιμο συγνώμης και συγχώρεσης. Ως απόλυτα θρησκευόμενοι οι Μανιάτες στο ψυχικό έφταναν (εάν έφταναν..) την ημέρα της Ανάστασης του Κυρίου, Το Άγιο Πάσχα, όταν και εδίνετο το φιλί της αγάπης.Εκεί λοιπόν οι αντιμαχόμενοι στέκονταν αντίκρυ ο ένας στον άλλον και χαιρετιόντουσαν κλείνοντας οριστικά τον κύκλο αίματος μεταξύ τους.

Το άρθρο αυτό διαβάστηκε: