Web Analytics
Τηγανίδες Μάνης.

About Me

Τηγανίδες Μάνης.

 



Υλικά:

– 1 κιλό αλεύρι
– 1 φλ. χλιαρό νερό
– 1 φλ. ελαιόλαδο
– 2 φακελάκια μαγιά η 4ο γρ νοπή
– 1 κουτ του γλυκού κοφτό αλάτι

– 1 κουτ. του γλυκού Ζάχαρη
– 2 αυγά

Αυτά τα υλικά είναι για να μπορούμε να τα τρώμε με τυρί φέτα

Αν θέλουμε προσθέτουμε στα υλικά μας για να τα προσφέρουμε σαν κέρασμα.

– 1 κγ. κανέλλα
– 1/2 κγ. γαρύφαλλο τριμένο

– ελαιόλαδο αρκετό για τηγάνισμα

Εκτέλεση:

Σε ένα μπωλ ζυμώνουμε όλα τα υλικά μας σε μαλακή και ελαστική ζύμη. Αφήνουμε σκεπασμένη την ζύμη με βρεγμένη πετσέτα σε ζεστό περιβάλλον για 30 περίπου λεπτά μέχρι να διπλασιαστεί σε όγκο.

Κόβουμε μικρά κομματάκια ζυμαριού και πλάθουμε σε μακριά κορδόνια (όσο μακριά θέλουμε και σχηματίζουμε σε ότι σχέδιο θέλουμε) Αν θέλουμε κάνουμε μικρά μπαλάκια και τα πατάμε ελαφρός να γίνουν σαν μικρές πιτούλες και τις τραβάμε με τα δάχτυλά γύρο γύρο για να ανοίξουν τα πιτάκια για αυτό και τα λέμε (τραβηχτές) και τα ρίχνουμε στο καυτό λάδι και τα τηγανίζουμε μέχρι να πάρουν ελαφρός ξανθό χρώμα..

Τις βγάζουμε με τρυπητή κουτάλα και τις τοποθετούμε σε πιατέλα με απορροφητικό χαρτί για να φύγει το περιττό λάδι.

Συνήθως σερβίρονται με τυρί φέτα 9αλλά μπορούμε να τα φάμε και για γλυκό με μέλι και κανέλα,. αν προσθέσουμε την κανέλα και το γαρίφαλο στα υλικά μας).

Έθιμο Μάνης

Σε όλα τα σπίτια, παραμονές Χριστουγέννων θα έπλαθαν και θα έψηναν τις τηγανίδες, τα μανιάτικα λαλάγγια. Στο σοφρά ή σε κάποιο τραπέζι κοντά στην φωτογονία, η μητέρα και τα κορίτσια έπλαθαν το έτοιμο ζυμάρι σε χοντρό μακαρόνι, τις τηγανίδες, και το δίπλωναν τεχνικά στα τέσσερα. Μετά το έριχναν στη μεγάλη τηγάνα που ήταν γεμάτη καυτό λάδι πάνω στη φωτιά, για να ψηθεί.

 

Η πρώτη τηγανίδα, μεγάλη και στρογγυλή με σταυρό στη μέση ήταν του Χριστού, η δεύτερη παρόμοια του σπιτιού κ.λ.π. Τις ψημένες τηγανίδες τις έβαζαν μέσα σε μπουρέκια (στρογγυλά μπακιρένια ταψιά) και σε λεκάνες. Όταν στράγγιζαν καλά τις έβαζαν σε κοφίνια και τις κρεμούσαν ψηλά. Η ποσότητα του ζυμαριού που θα γινόταν τηγανίδες ήταν αρκετή και πάντοτε ανάλογη με τον πληθυσμό της φαμελιάς. Η φωτιά για τις τηγανίδες έπρεπε να είναι δυνατή και να έχει διάρκεια. Γι αυτό ο πατέρας είχε σκίσει σκίζες τα χοντρά κούτσουρα. Ήταν η καλλύτερη καύσιμη ύλη για την περίπτωση. Τα παιδιά παρακολουθούσαν και όλοι, αν δεν ήταν Τετάρτη ή Παρασκευή, δοκίμαζαν και έκαναν τις κρίσεις τους. Και κάθε χρόνο σχεδόν εύρισκαν τα ίδια ελαττώματα στο πλάσιμο και το ψήσιμο, όταν μάλιστα κάποιος ήθελε να πιει νερό του έλεγαν να γυρίσει την πλάτη προς το τηγάνι για να μην …τον βλέπουν οι τηγανίδες και ρουφάνε το λάδι. Οι «λυπημένοι», που είχαν πρόσφατο θάνατο, δεν έψηναν τηγανίδες, τους πήγαιναν όμως συγγενείς και φίλοι. Άλλα γλυκά που έφτιαχναν στο σπίτι την περίοδο αυτή ήταν οι κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα.

website view counter

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια